Hoe, wie, wat, waar en waarom?

 

Hallo allemaal!

 

Welkom op mijn blog. Alvast voor de mensen met een verwachtingspatroon: je zult hier geen reisverslagen vinden, of reviews van eten en/of restaurants. Ik schrijf wel over het dagelijkse leven. Simpel.

Als moeder van 2 jongens (7 en 4 jaar  jong) zijn er genoeg onderwerpen om over te schrijven; de bevallingen, wel of geen borstvoeding geven, het eerste hapje, de diastase (de wat?? --> volgt later) die ik overhield aan de tweede zwangerschap, de struggle van het opvoeden in het algemeen. Gewoon over van alles.

 

Maar buiten moeder zijn, ben ik vooral ik. Een vrouw van 35 met heel veel passie voor het theatervak. 

 

Dan De Inktpot. Even in een notendop hoe ik aan deze naam ben gekomen. Mijn oudste zoon "leest mij graag voor" toen hij wat jonger was. Dat wil zeggen; hij was een kei in het onthouden van wat kernwoorden en vertelde me zo op zijn manier een verhaal. Zijn favoriete bedtime story destijds: "De inktpot - Dikkie Dik". De laatste zin van het verhaal luidt: "Inkt is ook niet om op te eten, je kunt er alleen mee schrijven en tekenen". En hoewel de inkt nu is vervangen door het toetsenbord van mijn iMac, blijft het een kern van waarheid behouden. 

Enfin, ik bind me dus niet aan 1 onderwerp. Ook ga ik je geen goede raad en/of tips geven. Of in ieder geval niet bewust. Ik schrijf vooral voor mezelf. Alles opschrijven lucht op. Is heerlijk egoïstisch. Geeft me 'mij-tijd'. Waarom online? Als ik andere mensen hiermee ook wat 'mij-tijd' geef, is mijn missie al geslaagd. Niets zo belangrijk als dat. 

 

Het is thuis soms een hele puzzel om alles op rolletjes te laten lopen. En dan verlang ik extreem naar wat tijd voor mezelf. Zeker wanneer ik denk dat anderen alles onder controle hebben. Weet je wat het is? Op social media zien we - over het algemeen - nog steeds het perfecte plaatje voorbij komen; 

  • Het huis is altijd opgeruimd.
  • De kinderen lachen altijd.
  • De ouders lachen altijd.
  • Zelfs die huiskat lijkt altijd te lachen.

Nou komen deze happy taferelen ook heus bij ons wel voorbij, maar hé, als dit elke dag zo zou gaan was het glazuur waarschijnlijk al van de tanden gesprongen, zo zoet dat het allemaal klinkt en er uitziet. Hier, op De Inktpot, zijn we realistisch. Op Instagram mag ik romantiseren van mezelf. Dat doen ze tenslotte (bijna) allemaal. Het lijkt zo te horen. 

 

Liefs.