Op 25 oktober 2023 was het zover: een buikwandcorrectie. Mijn buikspieren werden gereefd (diastase, zie blog #13) en er werd wat overtollig huid weggehaald. De komende tijd zal ik mijn avontuur in meerdere delen online zetten. Voor iedereen die dezelfde plannen heeft, maar ook voor iedereen die gewoon nieuwsgierig is naar mijn avontuur.

Op 25 oktober 2023 was het zover: een buikwandcorrectie. Mijn buikspieren werden gereefd (diastase, zie blog #13) en er werd wat overtollig huid weggehaald. De komende tijd zal ik mijn avontuur in meerdere delen online zetten. Voor iedereen die dezelfde plannen heeft, maar ook voor iedereen die gewoon nieuwsgierig is naar mijn avontuur.

Op 25 oktober 2023 was het zover: een buikwandcorrectie. Mijn buikspieren werden gereefd (diastase, zie blog #13) en er werd wat overtollig huid weggehaald. De komende tijd zal ik mijn avontuur in meerdere delen online zetten. Voor iedereen die dezelfde plannen heeft, maar ook voor iedereen die gewoon nieuwsgierig is naar mijn avontuur.

Vrijdag 20 januari 2023. Het sneeuwt. En hoe! Prachtige dikke vlokken dwarrelen naar beneden. Mijn jongste zoon vermaakt zich prima door voor het raam te gaan staan en naar buiten te kijken. Zo vaak maakt hij dit fenomeen niet mee en nu hij 3,5 jaar is, is hij zich een stuk bewuster van de sneeuw. Langzaam wordt de tuin steeds witter en witter. Mijn zoon wil dolgraag naar buiten. Ik iets minder graag, maar ben de flauwste niet. We kleden ons dik aan; handschoenen aan, muts op, dikke jas aan, sjaal om en sneeuwschoenen aan de voeten. Daar gaan we. Mijn zoon opent de achterdeur en stapt voorzichtig op de witte deken. Hij kijkt omhoog. Er dwarrelt een dikke vlok sneeuw zo zijn oog in. Hij trekt wat met zijn ooglid en kreunt een beetje. Dan zegt hij: “Ik wil naar binnen”. Uh, dat denk ik niet. Ik ben 10 minuten bezig geweest om ons sneeuwklaar te maken, dan ga ik niet voor 1 lullig minuutje naar buiten. Dat moeten er minstens 10 worden. Ik veeg de sneeuw uit zijn oog, leg uit dat sneeuw nou eenmaal koud en nat is, maar dat het nu vooral de hoogste tijd is om een sneeuwpop te maken. Dat helpt. Hij pakt mijn hand vast en waggelt voorzichtig met me mee. Dan maak ik een sneeuwbal die ik vervolgens door de tuin ga rollen. Het groter worden van de bal lijkt hem behoorlijk enthousiast te maken. Hij doet wat mee maar besluit vervolgens alle sneeuw van onze tuinmeubels te schuiven. Ook goed, ik ga door met de sneeuwpop: Harrie. Uiteindelijk staan er 3 bolletjes op elkaar waarbij ik in het bovenste bolletje een takje steek als neus, en 2 kleinere takjes als oogjes. Niet de mooiste of grootste pop, maar toch ben ik tevreden. Ik staar wat naar de sneeuwpop als er plots een klein handschoentje in mijn beeld komt. In een oogwenk wordt Harrie compleet onthoofd. Met takjes en al. Ik kijk wat beduusd naar het hele tafereel. Treurig wel. Ik geef aan dat ik het wel jammer vind dat de sneeuwpop nu kapot is. Mijn zoon weet zich even geen houding te geven en stampt als reactie ook het hele lichaam de grond in. Einde Harrie. Ach ja. Daarna binnen weer alles uittrekken en even opwarmen.

Herkennen jullie dat ook? Dat je als moeder altijd aan moet staan? Of je nou ziek bent, moe bent, verdrietig bent of gewoon even nergens zin in hebt. Aan staan. Altijd. Werken, huishouden, werk voorbereiden, zorgen voor de kinderen, koken. Mijn hoofd staat altijd aan. Nou vind ik veel bezig zijn over het algemeen niet zo erg. Maar soms zou ik willen dat er een schakelaar was. Een een schakelaar die mijn hoofd even uit kon zetten. Gewoon even niks.

Sinds aan aantal weken zijn we bezig om onze jongste zoon zindelijk te maken. Elke dag probeer ik hem even op het potje te zetten. Vol smart wachten we op de eerste toevalstreffer. Bij elke poging sta ik nog net niet met slingers klaar om het potjesfeest te laten losbarsten. Maar helaas. Meneer doet niet aan toevalstreffers. Tot nu.

Het is tweede kerstdag en ik zit in een vliegtuig.

Als ouder heb je de taak (en de enorme drang) om je kinderen te beschermen voor de boze buitenwereld. Het was weer zo’n dag. Wat voor een dag? Lees vooral verder..

Vorig jaar schreef ik een blog op 3 december. Het onderwerp was Sinterkerst en het feit dat ik mijn eigen traditie -eerst Sint eruit, dan pas kerst erin- had verbroken. De kerstboom stond er toen al op 3 december terwijl de Sinterklaasstickers nog op het raam geplakt zaten. Ik gaf corona de schuld omdat we allemaal zo verlangden naar warmte en gezelligheid. En daar draagt zo’n boom met lichtjes erin nou eenmaal flink aan mee.

Twee jongens. Een boysmom. Hoe ouder onze jongens worden, hoe liever voor elkaar. En dat vind ik fan-tas-tisch om te zien. Neem volgend voorbeeld:

In deze tijd laait het altijd weer even op: de pietendiscussie. Steeds minder pieten zijn volledig zwart en de meeste hebben nu enkel wat roetvegen op het gezicht gesmeerd. Ook de teksten van de liedjes zijn hier en daar aangepast. Mijn generatie zingt steevast de oude en dus ‘verkeerde’ teksten mee. Die zitten er zo ingeprent dat de aanpassing wat tijd kost. Mijn neefje helpt ons hier graag en vooral onbedoeld mee aan herinneren. Het woordje ‘knecht’ zingen we niet meer. Volgens mijn neefje ook niet trouwens: “Sinterklaasje, kom maar binnen met je snert”. Mijn oudste zoon heeft ook wat nieuwe en pikante vondsten: “Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan, hij brengt ons in Nicolaas..” Wij drinken niet veel alcohol thuis, maar toch zingt hij “Wie zat is krijgt lekkers”. Ach, het relativeert de discussie enigszins.

Onze oudste zoon wordt in december 5 jaar en persoonlijk vind ik deze leeftijd soms best ingewikkeld. Er komen bij deze leeftijd veel emoties kijken die in 5 minuten alle kanten op kunnen schieten. Ook krijgt mijn kind een hele duidelijke eigen mening -oké, dit juich ik ook enorm toe maar niet wanneer dit om de haverklap in de praktijk wordt gebracht- en soms kan hij gewoon simpelweg zeuren. Zeuren om niks. Mijn vraag: “Zet je de broodtrommel even op het aanrecht?” wordt meestal beantwoord met “Ik wil niet alles zelf doen.” Ook wordt er veel om snoepjes of appelsap gezeurd. Maar als we 1 ding hebben geleerd in het leven, is het wel om consequent te blijven. Chips of sap is helemáál lekker wanneer het bijzonder is. Wanneer ik mijn kinderen elke dag vol zou proppen met alles wat ze willen, kan ik het gejuich en de liefdevolle blikken wel vergeten. Nee, juist wanneer ze het wél mogen, is het fantastisch. “Het lijkt wel feest, mama!”. En denk nu niet bij het lezen van deze blog dat onze kids 1 keer in de maand iets lekkers krijgen. Ik vind gewoon niet dat ze elke dag koek en chips naar binnen hoeven te werken, welke ze dan ook nog wegspoelen met suikersapjes. Enfin, dat zeuren dus. Tegenover dat zeuren staat dan weer het ontdekken van onze taal. I. Love. It. Hoe vaak ik niet in een deuk lig om wat hij allemaal zegt. Of ik smelt van liefde. Of ik schaam me kapot, maar kan er later om lachen. Zo waren mijn kinderen laatst met stickers in de weer. Op deze stickers staan allemaal dieren afgebeeld. In een vredige sfeer zijn ze onze kast aan het beplakken. Vooruit dan. Tot ik wat gemopper hoor bij onze oudste. Stampvoetend komt hij naar me toe met de volgende klagende woorden betreffende zijn broertje: “Mama, hij heeft het paard afgetrokken en nu is ie kapot”. Ik begin te lachen wat mij uiteraard niet in dank wordt afgenomen. “Niet grappig!”Op de achtergrond zie ik broertjelief staan met een halve paardensticker in zijn hand. First world problems natuurlijk.