Op 25 oktober 2023 was het zover: een buikwandcorrectie. Mijn buikspieren werden gereefd (diastase, zie blog #13) en er werd wat overtollig huid weggehaald. De komende tijd zal ik mijn avontuur in meerdere delen online zetten. Voor iedereen die dezelfde plannen heeft, maar ook voor iedereen die gewoon nieuwsgierig is naar mijn avontuur.
25-10 bwc (na de operatie)
Wakker…
Een verpleger staat bij me. Voor ik het weet, heb ik een waterijsje in mijn hand maar dit gedeelte in tijd is een beetje een wazige roes. Ik word steeds meer wakker en mag mijn man bellen. Dat is fijn. Ik zeg hem dat ik er zo aankom. Jeej! Niet veel later word ik naar de zaal gereden waar ik 1 nacht zal verblijven. Onderweg zie ik mijn man zitten. Ik lach. Geen tranen, puur geluk en een soort van intens content gevoel. Installeren op de zaal. Ik lig daar met 3 mannen: 1 jongere jongen en 2 oudere mannen. Prima. Wat er ook gaat komen, we zijn alle schaamte toch al voorbij.
Ik moet plassen. Ik baal dat ik geen katheter heb. Ik kan nog niet uit bed, dus de verpleegster komt terug met iets kleins in haar handen. Met veel moeite kan ik mijn bekken iets kantelen en mijn billen liften. Ze schuift, duwt en trekt het voorwerp onder me. Liggend in een kartonnen doosje/bakje plassen is een uitdaging weet ik nu. Ik voel het zowel over als tussen mijn billen doorlopen. God, wat charmant. Even de boel schoonmaken en de hele onderneming zit er weer op. Dit put me direct uit en het zal niet bij één keer blijven.
Ik krijg 2 beschuitjes met jam en kaas. Heerlijk: weer eten! Ik heb rond 24.00u ‘s nachts mijn laatste snack op: een karig plakje fuêt. Ondertussen is het namelijk alweer bijna avond. Ik mag mijn diner bestellen en het wordt gebakken zalm, broccoli met roomsaus en aardappelpuree. Nog even wachten tot het eten komt. Ondertussen voel ik een zeer irriterende drain. Zo irritant, dat ik er toch maar een verpleegster bij roep. Ze kijkt er wat naar en voelt er een beetje aan. Dan blijkt dat de hechting van de drain aan het plaksel van de pleister vast is komen te zitten. Au, dat verklaarde de gemene pijn. Mijn huid rondom de drain trekt dus strak bij de minste of geringste beweging. De verpleegster besluit de pleisters opnieuw te positioneren, zoals ze dat noemt. Ook krijg ik extra medicatie: “Volgens mij heb jij meer pijn dan je aangeeft”. Neu, niet perse, maar kom maar door met die extra medicatie. Daar is het eten. Ik eet niet alles op want ik heb -gek genoeg- geen mega honger. Het smaakt overigens wel prima.
Tijdens het eten komen mijn 2 andere grote liefdes eindelijk binnen: mijn kinderen! Mijn ouders wachten nog even op de gang. Ik ben zo blij mijn jongens te zien. Een kusje, zij wat onwennig en rondkijkend. Mijn jongste vraagt of ik bloed heb als hij mijn infuus ziet. Een paar dagen voor de operatie vroeg hij me overigens ook of ik mijn voeten wel mocht houden, nadat ik vertelde dat ze een klein stukje buik gingen weghalen bij mama. Heerlijk om ze te zien, al zie ik ook dat het indruk maakt. Ik krijg een tekening van de jongste, de oudste heeft een leuk kinderfeestje van een klasgenootje gehad deze middag. Iedereen blij. Dan wisselen de jongens af met mijn ouders en kan ik nog even met hen kletsen. Daarna de kinderen weer naar binnen en dan gaat iedereen weg. Ook mijn man. Ik voel me oké, dus ben minder emotioneel wanneer ik alleen achterblijf. Geen pijn. Gelukkig.
Nog even een stapel lieve berichtjes van nieuwsgierige mensen beantwoorden. Daarna wil een vriend me nog bellen, geeft hij aan. Ik “ga” eerst weer even plassen dus geef aan dat het nog even kan duren voor ik klaar ben. Het hele kartonnen bakje-avontuur begint weer opnieuw. Direct na het plassen, belt mijn man. Ik krijg onze oudste zoon op FaceTime. Intens verdrietig. Ik vraag hem wat er is, maar hij weet het niet zo goed. Hij mist mij heel erg, is dan uiteindelijk de conclusie. Hij lijkt het allemaal niet helemaal een plekje te kunnen geven, de schat. Komt goed. Ik blijf maar 1 nachtje weg. Die woorden lijken hem te helpen.
Daarna heb ik contact met mijn beste vriend. Een lang gesprek. Daarna ook nog even met manlief facetimen. Ik wil zachtjes kletsen, aangezien ik de andere patiënten niet wil belasten met mijn geouwehoer. Het praten kost me ondertussen wat moeite, maar ik merk ook dat het me goed doet. Ik ben moe. Ik wil nog wat ‘tv’ kijken op de IPad van het ziekenhuis. Dan zie ik dat de batterij van mijn telefoon bijna leeg is. Ik kijk zover ik kan om me heen. Ik zie een stopcontact, een halve meter boven me… Dat gaat ‘m niet worden nu. Aha, ik krijg een idee. Ik pak de oplader uit de iPad van het ziekenhuis en steek deze in mijn eigen telefoon. Het draadje is heel kort, dus zet ik mijn telefoon op z’n kop in een bekertje zodat deze wat hoger komt te staan. Zo, opgelost. Daarna een tv-programma op de iPad kijken en weer een verpleegster geroepen voor mijn laatste plasronde voor de nacht. Dan nog 2 paracetamols slikken en een potje ‘Patience’ spelen. Eeuwen geleden dat ik dit spel heb gespeeld. Ondertussen kan mijn telefoon weer even opladen. Mijn ogen worden zwaar. Hopen op een goede nachtrust. Dan een klein besefmoment wat er is gebeurd die dag. Ik ben trots.
I did it.
Reactie plaatsen
Reacties