Blog #38 BWC - DEEL 2

Op 25 oktober 2023 was het zover: een buikwandcorrectie. Mijn buikspieren werden gereefd (diastase, zie blog #13) en er werd wat overtollig huid weggehaald. De komende tijd zal ik mijn avontuur in meerdere delen online zetten. Voor iedereen die dezelfde plannen heeft, maar ook voor iedereen die gewoon nieuwsgierig is naar mijn avontuur.

24-10 bwc

Prima dag. Genoeg afleiding om niet mega bezig te zijn met de grote dag van morgen. Alle spullen zijn gepakt. In de avond nog werken. Op de valreep maak ik nog een rolverdeling voor een nieuwe musicalproductie bekend. Morgen is dé grote dag.

25-10 bwc (voor de operatie)

Met hoofdpijn word ik wakker. De kindjes knuffel ik zo stevig mogelijk in bed voor ze naar school gaan. Dan gaat alles écht beginnen. Let’s go.
Om 10.20u zijn we -mijn man en ik- in het ziekenhuis en lopen we direct door naar de afdeling OOA (operatie ontvangst afdeling). Vrij snel worden we geroepen. Ik ga nog naar het toilet, hopend op de grote boodschap. Lijkt me een prettige gedachte voor zo’n enorme operatie. Gewoon nog even de boel legen, zeg maar. Helaas.

Mijn man krijgt koffie aangeboden. Hij wel. Ik mag dat natuurlijk niet i.v.m. het nuchter moeten blijven. Nu is het wachten op de verpleegster voor het opnamegesprek. Daar is ze al. Ze heet Laura, een jonge meid. In het bijzijn van een assistent legt ze alles uit en kan ik nog wat vragen stellen. Dan vraagt ze door wie ik geopereerd ga worden. Ik geef haar antwoord, waarop ze zegt: “Oh dokter …., die is heel goed”. Dat mag ik hopen ja! Het zou wat zijn als ik nu te horen kreeg: “Oh dokter …., die is wat matig in zijn snijwerk". De betreffende chirurg is de vader van een vriendin van me. Het vertrouwen in zijn werk ligt op 100%. Ondertussen komt er iemand anders snel wat bloed bij me prikken. Ik laat alles maar over me heen komen. Er gebeurt veel in mijn hoofd. Ik krijg nog de standaardvragen zoals naam, geboortedatum, wat kom je hier doen. Dit zal nog ongeveer 10 keer gevraagd gaan worden, en dat is niet overdreven. Ik geef aan dat ik momenteel last heb van migraine. Er wordt navraag gedaan of ik een Sumatriptan mag innemen. Later blijkt dat dit mag. Opluchting. Snel wat slikken dus, want scheel aan die operatie beginnen lijkt me geen lekkere start.

Ik word rond 12.30u geopereerd, is de planning en dus rond 12.00u opgehaald. Met die wetenschap gaan we de wachtkamer weer in. Maar dan, tegen 11.40u, verschijnt er ineens een verpleegster: “Mevrouw Nieuwenhuijze? U mag meekomen, de OK heeft gebeld dat ze klaar zijn voor u”. Nu al?? Schakelen. Snel nog naar de wc waar de tranen al een beetje achter mijn ogen beginnen te prikken. Geen idee waarom, het besef is er ineens denk ik. Ondertussen probeer ik wederom om die grote boodschap eruit te werken. Bloed, zweet en tranen. Tevergeefs. Ik geef het op.

Daarna stort ik even in en moet ik huilen. Mijn man helpt me met mijn blauwe charmante operatie-pakkie. Ook bij hem bespeur ik vochtige oogjes. Alle spanning komt er nu uit. Bij mij, maar misschien ook wel bij hem. We krijgen iets meer tijd samen van de verpleegster, zodat ik rustiger word. Fijn. Dan word ik weggereden. Mijn man loopt het laatste stukje mee. Hij blijft net zolang zwaaien bij de deur tot ik hem niet meer kan zien. Dan start de laatste voorbereiding.

De plakkers voor de hartslagmeting en het infuus worden aangesloten. Het infuus lukt niet, zelfs niet na het scannen met een echo op vaten. Kak, dat wordt dus in de elleboog. Niet ideaal, maar wel de laatste optie geven ze aan. Heb ik weer. Dan krijg ik ook nog een soort van steunkousen aan. Charmant is anders. Met mijn kleine voetjes maat 36 zijn die kousen veel te groot en moet de betreffende verpleegster lachen. Ik lach mee. Het lachen gaat daarna over in huilen, veel huilen door de spanning. Ineens, want ik was heel de ochtend toch echt vrij rustig. Wachten. Dan zie ik mijn chirurg aan komen lopen. Hij vraagt hoe ik me voel. Ik uit mijn spanning. Hij legt uit dat ik zo rechtop mag gaan zitten, we het operatiehemd uit zullen doen om mijn buik af te kunnen tekenen. “Je zit er dan wel direct in volle glorie bij”. Oh ja haha, daar had ik even niet aan gedacht. Dan tekent hij alles af. Bizar te weten dat er zoveel weggehaald gaat worden! Dan nog een kleine chitchat. Ik stel m’n laatste vragen, over m’n navel bijvoorbeeld. Hoe hij dat nu doet. Hij beantwoordt rustig mijn vragen. Ook vertelt hij weer dat hij bekijkt of hij mijn buikspieren gaat reven: diastase groter/dieper dan een vingerkootje? Ja. Kleiner? Nee. Hij ziet dat ik het spannend vind: “Ach, we snijden gewoon een stukje weg en klaar”. Ik probeer het vanaf dat moment ook maar zo simpel te bekijken zoals hij dat doet.

Dan moet ik volgens de chirurg wachten op het anesthesie-team. Hij trekt het gordijn opzij en daar staan ze al klaar. Keurig op een rijtje. Nog net geen ‘tadaa’ met zwaaiende jazzhands. Wel een komisch gezicht. Een soort van Daltons. Ze vertellen hun naam en ook zij bereiden me voor. Steeds weer wordt er aan elkaar doorgegeven dat ik gezond ben, geen antibiotica krijg, mijn bloeddruk prima is, maar ik het spannend vind. Iedereen is lief voor me en iedereen is er klaar voor! Op datzelfde moment wordt de hoofd-anesthesist gebeld dat ze elders moet komen ‘uitleiden’. Ze gaat dus even weg maar belooft me om snel terug te komen. Dan word ik naar de OK gereden. De chirurg staat er al en ik word gereed gemaakt met slangetjes, pleisters en wat al niet meer. Overstappen op een hard bed waarbij mijn armen opzij worden gelegd. Ze vragen veel: over mijn werk, kinderen, de operatie... We maken wat grapjes. Het voelt alsof ik in een ruimteschip lig. Het licht, de lampjes en de hele sfeer doet me eraan denken, hoewel ik er -uiteraard- nog nooit in één ben geweest. Daar is de hoofd-anesthesist weer. Ik ben volledig klaar voor de operatie. De chirurg stelt zakelijk -bijna als een militair- zijn laatste vragen. Naam? Geboortedatum? Wat gaan we doen? Ik geef antwoord en wens hem succes: “Zet 'm op”. Hij lacht naar me.
Ik krijg een kapje op mijn mond met alleen zuurstof. Ik voel mijn lijf tintelen. Er gaat iets in m’n infuus. Moet ik al wegzakken? Ik vraag het ze maar gewoon. “Nee, dit is echt alleen zuurstof”. Dan zegt ze: Ik ga nu het slaapmiddel toedienen. Ben je er klaar voor? Nee, antwoord ik, maar dat ben ik over 15 minuten ook niet. Ze glimlacht. “Denk maar aan leuke dingen”. Een verpleegster probeert me af te leiden; "Ben je nog op vakantie geweest? Ja, naar Ibiza. Met je hele gezin? Ja, met z’n vieren. Adem maar 2 x diep in en uit”. Ik volg gehoorzaam. Voel dat ik er nog ben, dus dat zeg ik: “Ik ben er nog!” Ze lachen. Klopt. Dan gaan de vragen door. Je gaat nu lekker slapen, hoor ik haar zeggen. Ik voel me wegzakken. Ogen nog heel even open. Dan langzaam dicht. Weg.

Wakker….