Herkennen jullie dat ook? Dat je als moeder altijd aan moet staan? Of je nou ziek bent, moe bent, verdrietig bent of gewoon even nergens zin in hebt. Aan staan. Altijd. Werken, huishouden, werk voorbereiden, zorgen voor de kinderen, koken. Mijn hoofd staat altijd aan. Nou vind ik veel bezig zijn over het algemeen niet zo erg. Maar soms zou ik willen dat er een schakelaar was. Een een schakelaar die mijn hoofd even uit kon zetten. Gewoon even niks.
Niemand kan je voorbereiden op het moederschap. Misschien is dat ook maar beter dat je niet alles al weet. Alles ontstaat en je gaat mee met de flow. Die flow is voor iedereen anders. Afhankelijk van je karakter, het karakter van je kind(eren), het karakter van je partner, grote zorgen, kleine zorgen, financiële zorgen en wat al niet meer. Die flow maakt onze structuur. Onze sleur. Onze dagindeling. Onze weekindeling. Go with the flow. We kunnen bijna niet anders.
Vorig jaar had ik nog last van paniekaanvallen. Dat avontuur begon in 2021. Te pas en te onpas kwamen ze opzetten, die aanvallen. Ik weet niet exact hoe ik de eventuele hemel en hel moet zien, maar gevoelsmatig was ik in de hel beland. Ik had een zeer kort lontje en kon geen werk verzetten. Het gevoel mijn kinderen en partner niet te kunnen geven wat ze nodig hadden. Puur verdriet. Wanhopig zocht ik naar iemand die me kon helpen. Mijn psycholoog werd mijn lichtpuntje in die donkere tijden. Hulde aan de psychologen! En geen taboes graag. Als je iemand nodig hebt die je even uit die surrealistische wereld moet trekken, doe het. Nu ben ik bijna 2 jaar verder sinds mijn eerste paniekaanval. Soms als ik terugdenk aan die zware periode, kan ik nog steeds huilen. Vooral omdat ik me schuldig voel. Schuldig dat ik onze flow hier thuis heb doorbroken. Faalde. Voor mijn gevoel dan, want ik weet nu wel beter. Tijdens de lockdown door corona wilde ik juist dolgraag die flow doorbreken. Tenminste, dat dacht ik. Elke dag leek hetzelfde. Het liefst wilde ik vluchten. Dat zou de makkelijke manier zijn.
En nu voelde ik de behoefte om de flow juist te eren. De dagelijkse sleur te eren. Want zodra je mentale toestand je even verwijdert van thuis, van je vertrouwde omgeving, van alles eigenlijk, weet je hoe fijn alles ooit was. Afwisseling is prettig, maar met mate. Mijn thuis en onze daarbij behorende flow, is mijn houvast. Onze jongens zijn nu 6 en 3,5 jaar. Over een klein half jaar gaat onze jongste ook naar school. Wat kijk ik uit naar de ruimte in mijn hoofd die ik daardoor zal krijgen. Naar meer tijd voor mezelf. En tegelijkertijd, zie ik er zo ontzettend tegenop. Want de stilte wanneer de kinderen niet thuis zijn, kan ook oorverdovend zijn. Ik denk dat mensen altijd naar hetgeen verlangen wat men denkt te missen. En pas als het er niet meer is, in mijn geval nog 1 kindje thuis, zal ik verlangen naar dat stemmetje en constante gehang om mij heen. Straks zal een juf of meneer op school hem bijna langer zien op een dag dan ik. Ach, het zal er vast bij horen, dat zoeken naar wat ik nu écht precies voel. Dus neem ik mezelf voor om enorm te gaan genieten de komende tijd. Van de drukte thuis. Dat deed ik al, maar misschien nu iets meer bewust.
En morgen, als mijn werk voorbereiden weer niet lekker lukt omdat er steeds een jongetje aandacht wil, kijk ik vast weer uit naar het moment dat hij naar school mag.

Reactie plaatsen
Reacties