Vrijdag 20 januari 2023. Het sneeuwt. En hoe! Prachtige dikke vlokken dwarrelen naar beneden. Mijn jongste zoon vermaakt zich prima door voor het raam te gaan staan en naar buiten te kijken. Zo vaak maakt hij dit fenomeen niet mee en nu hij 3,5 jaar is, is hij zich een stuk bewuster van de sneeuw. Langzaam wordt de tuin steeds witter en witter. Mijn zoon wil dolgraag naar buiten. Ik iets minder graag, maar ben de flauwste niet. We kleden ons dik aan; handschoenen aan, muts op, dikke jas aan, sjaal om en sneeuwschoenen aan de voeten. Daar gaan we. Mijn zoon opent de achterdeur en stapt voorzichtig op de witte deken. Hij kijkt omhoog. Er dwarrelt een dikke vlok sneeuw zo zijn oog in. Hij trekt wat met zijn ooglid en kreunt een beetje. Dan zegt hij: “Ik wil naar binnen”. Uh, dat denk ik niet. Ik ben 10 minuten bezig geweest om ons sneeuwklaar te maken, dan ga ik niet voor 1 lullig minuutje naar buiten. Dat moeten er minstens 10 worden. Ik veeg de sneeuw uit zijn oog, leg uit dat sneeuw nou eenmaal koud en nat is, maar dat het nu vooral de hoogste tijd is om een sneeuwpop te maken. Dat helpt. Hij pakt mijn hand vast en waggelt voorzichtig met me mee. Dan maak ik een sneeuwbal die ik vervolgens door de tuin ga rollen. Het groter worden van de bal lijkt hem behoorlijk enthousiast te maken. Hij doet wat mee maar besluit vervolgens alle sneeuw van onze tuinmeubels te schuiven. Ook goed, ik ga door met de sneeuwpop: Harrie. Uiteindelijk staan er 3 bolletjes op elkaar waarbij ik in het bovenste bolletje een takje steek als neus, en 2 kleinere takjes als oogjes. Niet de mooiste of grootste pop, maar toch ben ik tevreden. Ik staar wat naar de sneeuwpop als er plots een klein handschoentje in mijn beeld komt. In een oogwenk wordt Harrie compleet onthoofd. Met takjes en al. Ik kijk wat beduusd naar het hele tafereel. Treurig wel. Ik geef aan dat ik het wel jammer vind dat de sneeuwpop nu kapot is. Mijn zoon weet zich even geen houding te geven en stampt als reactie ook het hele lichaam de grond in. Einde Harrie. Ach ja. Daarna binnen weer alles uittrekken en even opwarmen.
Dan is het tijd om onze oudste zoon op te halen van school. We hebben geen slee, dus ik besluit toch om snel met de auto heen en weer te gaan. Het hele aankleedtafereel begint opnieuw. Dan naar de auto lopen om deze zoveel mogelijk sneeuwvrij te maken. Wat minuten en een lamme arm verder, rijden we weg. Tenminste, dat probeer ik. Ik moet direct een bocht maken vanuit het parkeervak en voel dat mijn banden geen grip hebben. Ik sta vast. Nog eens proberen. Eerst een stukje achteruit en dan met iets meer gas. Maar nee. Amper beweging in de auto. Ik zie de tijd wegtikken en heb nog een kleine 10 minuten. Ik besluit om de buggy uit de achterbak te halen, mijn kind weer over te hevelen om dan aan een barre tocht te gaan beginnen. Direct voel ik dat dit inderdaad een flinke klus gaat worden. Alsof ik de buggy door los zand probeer te duwen. Mijn armen verzuren flink en ik ben de straat nog niet eens uit. Geen keus, mijn oudste moet opgehaald worden. Halverwege de tocht voel ik dat alle energie uit mijn lichaam is gezogen. Dit was het slechtste idee ooit. Ik breng ondertussen mijn man op de hoogte. Hij besluit in zijn pauze een slee te halen, dan kunnen we straks na de lunch met z’n 3en iets soepeler naar school glibberen. Iets te laat kom ik aan bij school. Als een hijgend bezweet paard sta ik bij het hek. Mijn zoon nog keurig wachtend bij zijn juf. Dan draai ik de buggy om en zie de lange weg die voor me ligt. Daar gaan we weer. Afgepeigerd komen we, vooral ik, thuis aan. Niet veel later komt mijn man de slee brengen, feest! Doordat we zo laat thuis waren, is het na de boterham al weer snel tijd om naar school te gaan. Mijn man biedt aan om de oudste te brengen met zijn auto, zodat ik de jongste nog rustig een boterham kan geven. Ik beloof mijn zoon dat ik hem vanmiddag met de slee op kom halen.
Tien minuten nadat ze weg zijn, kijk ik naar buiten. No way: regen. Regen?? Langzaam zie ik de sneeuw oplossen. Nee, nee, nee!! Ik zie dat teleurgestelde koppie straks al voor me: geen sneeuw meer en bovenal geen slee. Geen slee! Gloednieuw. Onaangeraakt. En de kans dat hij er tot volgend jaar blijft staan, is nu vrij groot. Mijn jongste zoon heeft de oplossing: “vanmiddag nieuwe sneeuw kopen!”. Kon dat maar.
Ik zou ons met liefde weer volledig sneeuwklaar maken, al was het maar voor 1 lullig minuutje op de slee.
Na het schrijven van deze blog bleek er op het gras voor ons huis nog net voldoende sneeuw te liggen. Na school zijn we dus snel op de slee gesprongen om nog wat rondjes te maken. Hoezee!
Reactie plaatsen
Reacties