De wekker gaat. Het is woensdagochtend. We hebben een verschrikkelijke nacht achter de rug met een kind - de jongste - dat ineens heeft bedacht om te gaan huilen midden in de nacht. Wat is er jongen? Wil je wat melk? Wil je wat water? Heb je het koud? Heb je het warm? Kijk, ik zal nooit onder stoelen of banken steken dat ik apetrots ben op mijn zoon dat ie lekker door de hele kamer loopt. Want dat doet hij sinds een week, lopen. Zo leuk! Maar ineens zijn er ogen in de rug nodig. Hij kan bij spullen waar hij voorheen niet bij kon. Zo kom je er ineens achter dat je huis niet helemaal dreumes-proof is. Moet dat leuke kaarsje op de salontafel toch weg, voor nu dan. Bah, zo kaal, niet sfeer- en stijlvol. Maar ja, alles voor de veiligheid van je dreumes.
Maar goed, hij loopt dus. En als ik mocht kiezen, zou ik kiezen voor praten. Aan dat waggelen heb je nog niks (buiten dat dus al je spullen langzaam uit huis verdwijnen), maar met praten zouden we pas echt opschieten! Dan zou hij zeggen: "Nou mam, ik zal je vertellen wat er aan de hand is. Ik heb dorst, denk ik. Of ik heb het koud, dat kan ook. Of misschien vind ik mijn Nijntje knuffel spannend en gooi ik dat ding niet voor niks steeds uit mijn bed! Of misschien mama, heel misschien weet ik niet waarom ik huil. En is even vasthouden - lees; 45 minuten zoekend naar de oplossing - voor nu even genoeg". Dus nadat mijn man alles uit de figuurlijke kast heeft getrokken, neem ik hem maar in mijn armen en sta daar middenin zijn kamer. Even stilte. Huil maar mannetje. Ik geniet van het feit dat we hier even staan. Ook al is het 01:30. Over 16 jaar sta je om deze tijd in de kroeg. Misschien word je dan ook wel vastgehouden, maar niet door mij. Misschien door je vriendin of vriend. Of gewoon een ordinaire scharrel. Ik trek aan het koord van je muziekmobiel. Je duimpje gaat langzaam naar je mond. We knuffelen nog even en ik voel je warme lichaampje tegen me aan. Langzaam laat ik je in je bed zakken. Je blijft rustig. Ik zie in de schemer je dikke maar vooral vermoeide ogen. Ze vallen dicht. Je slaapt.
Dat doe ik ook nog als die verdomde wekker gaat. Het voelt alsof ik tot 5:00u in de kroeg heb gestaan en pas een uur geleden in bed ben gestapt. Ik ram zonder te kijken op mijn telefoon om die wekker uit te krijgen. Na 10 minuten schrik ik wakker en kom erachter dat het geen 10 minuten waren, maar 40 minuten. Shit! Over 25 minuten moeten mijn oudste zoon en ik op school zijn. Begint dat nu al?? Het is zijn 4e keer oefenen en we verslapen ons. Normaliter werkt mijn man, maar op woensdag is hij vrij. Gaat dus direct verkeerd. Ik spring uit bed, mijn man volgt snel. Ik ren de trap af en begin direct met het snijden van een appel. Op school oefenen betekent om 12:00u klaar, dus godzijdank geen 3 boterhammen extra smeren. De oudste komt aangekleed naar beneden met een trui aan die ik persoonlijk al wat krapjes vind zitten. Maar we moeten door. "Kom schat, ga lekker zitten. Ik heb een lekkere boterham met pasta voor je klaarstaan". Ik zie al een pruillip en ik kan geen pruillip gebruiken nu. "Ik wil smeerworst". Maar de smeerworst is op, dus het wordt pasta en daarmee basta. Nadat ik hem dat rustig verteld heb, geeft hij zich over. Ondertussen kleedt mijn man onze jongste ook aan. Normaal gesproken wordt hij pas rond 09:00u of zelfs 10:00u wakker, maar de oudste vond het een goed idee om rond 08:00u (misschien eerder maar toen sliepen wij dus nog) naar zijn kamer te gaan. Goed, 2 kinderen klaarwakker met twee ouders die nog half slapen. De appel is gesneden. Ik pak een bakje uit de lade maar word direct overladen met commentaar. "Nee, niet dat bakje. De appel moet in die met die diertjes erop". Hij heeft gelijk, heeft ie 2 prachtige broodtrommels gekregen van de sint, waarvan 1 inclusief fruitbakje, en dan geef ik hem bijna een saai, doorzichtig standaard tupperware bakje mee.. Daar is mijn man, aangekleed en wel. "Blijf jij maar hier, de jongste is nu toch wakker dus lekker blijven liggen heeft geen zin meer". Ik stel voor dat we met z'n allen gaan. En dat doen we, nadat ik de oudste toch een iets grotere trui heb aangetrokken. We stappen in de auto. Ik voel even zachtjes aan mijn oog, want die heeft ook ineens besloten om te gaan ontsteken aan de buitenkant van mijn ooglid.
Eenmaal op school staat de juf al buiten te wachten op haar leerlingen. Ik voel dat mijn zoon mijn hand niet loslaat. "Jij moet even mee". Dat doe ik knul. Samen lopen we naar de juf die ons weer hartelijk begroet. Maar mijn zoon kruipt steeds verder achter mijn rug waardoor mijn make-up loze hoofd inclusief ontstoken oog meer zichtbaar wordt, en de juf richt zich nu ook nog tot mij. Ik mag even mee naar binnen. Dus loop ik achter 20 kleuters aan de school in, op zoek naar het kapstokhaakje waar de naam van mijn zoon bijstaat. Gelukkig is er 1 kleuter die medelijden heeft met mij en mijn oog, dus die helpt ons een handje. Bedankt jongen, word jij maar vriendjes met mijn zoon. Na een kus en een zwaai, draai ik me om. Mijn man en jongste kind zitten alweer warm in de auto. Iedereen is nu waar hij of zij moet zijn, en ook nog eens op tijd. Thuis eet ik een boterham met pasta, en daarmee basta.
Reactie plaatsen
Reacties