Donderdag 3 december. Ik ben bezig met het vastzetten van de knopen van mijn winterjas en heb ondertussen mijn vriendin op FaceTime. Ze heeft zich de dag ervoor laten testen op Corona. Zij had wat last van keelpijn en was wat verkouden. Haar man was wat moe en had wat hoofdpijn de afgelopen dagen, dus besloot hij zich ook maar te laten testen. Op het moment dat ik met de laatste knoop bezig ben, krijgt hij een mail binnen dat de uitslag online staat. Vreemd, want mijn vriendin werkt in het onderwijs en heeft dus prioriteit. Dit zou moeten betekenen dat zij de uitslag snel(ler) binnen moet krijgen. Haar man trekt aan het langste eind en zij moet afwachten. Op het moment dat ze verontwaardigd vertelt dat hij de test later heeft gedaan dan zij, hoor ik de stem van haar man op de achtergrond; "ik ben positief". Ik voel mezelf wat gaan gloeien en zie hetzelfde gebeuren in het gezicht van mijn vriendin. Ze valt even stil. Dan dringt het nieuws vrij snel tot haar door en stamelt ze: "Hij is positief.. Wij vieren morgen sinterklaas". Ik probeer het wat te relativeren door aan te geven dat het wellicht nu een beter moment is om thuis in isolatie te zitten dan met kerst. Daar heeft ze natuurlijk nu vrij weinig aan, maar ja, je probeert wat. Dan voel ik mijn gezicht nog een keer gloeien. "Ik heb jullie vorige week nog gezien. Oh jee, IK HEB JULLIE VORIGE WEEK NOG GEZIEN!". Ik app direct mijn man met dit nieuws. Wat betekent dit voor ons? Ik moet vanavond werken. Mijn man is momenteel aan het werk. Het is nu 5 dagen geleden dat wij bij hen waren. Genoeg reden om ons best een beetje zorgen te maken. Na wat overleg besluiten we thuis te blijven en direct een coronatest in te plannen.
So far so good. Iedereen zit veilig thuis. Zaterdagochtend op 5 december - ik heb weleens leukere Sinterklaascadeaus gehad - heb ik de test om 08:57 (gaap) en mijn man om 09:12, beide in Gorinchem. We besluiten om met 2 auto's te rijden, waarom weet ik niet precies. Voor mij is het de derde keer dat ik zo'n wattenstaaf in mijn keel- en neusgat geduwd krijg, voor mijn man de eerste keer. De kinderen zitten bij hem in de auto aangezien ik de vorige keer nogal wat kokhals-reflexen produceerde, inclusief geluid. Voor de kinderen leek me dit niet zo'n prettig beeld en ik verwachtte dat mijn man wat heldhaftiger zou zijn. Ik kom aan bij de teststraat en zie geen auto's. Niet nadenken en doorrijden is toch het beste voor mij. Twee lieve vrouwen - zover ik kan zien met die enorme schermen voor het gezicht - ontvangen mij. "Ben je al vaker getest?". En zo begint de korte vragenlijst. Ik geef mijn ID kaart aan de ene vrouw terwijl de ander in aantocht is met die wattenstaaf. Staaf ja, want dat ding lijkt wel 30 cm lang. En dat moet mijn keel in. Daar gaan we, mond open en "aaah" zeggen. Ze telt langzaam tot 3. Op tel 2 onderdruk ik een kokhals. Het lukt me niet helemaal maar het heftige geluid houd ik binnen. Ik denk aan mijn zus die op dit moment van de test de hand van haar 'testvrouw' uit haar keel trok. Bij die gedachte moet ik grinniken, wat niet kan met die staaf tegen mijn huig. "Zo, de keel is klaar. Nu de neus. Heb je een favoriet neusgat?" Heb ik wat? "Uh, nee". En als ik die al had, wordt 'ie bij deze direct minst favoriet. Ze kiest voor mijn rechter neusgat. "Gewoon rustig door blijven ademen". Ik zie haar hand met staaf op me afkomen. Zo dichtbij lijkt dat ding een meter lang. Ik sluit mijn ogen en voel de staaf omhoog gaan. Elke keer weer wanneer ik denk dat het ding niet meer verder kan, geven de mensen in de witte pakken de staaf altijd nog een zetje. "GJHUYFZDRTF". Dat is ongeveer wat ik denk en uitkraam. Ze begint weer te tellen. Ik adem helemaal niet rustig door. Sterker nog, ik adem niet. Krampachtig wacht ik tot ik haar hand weer naar beneden voel gaan. Het lijkt een minuut te duren voor die lat ook uit mijn neus is. "Bedankt, fijne dag nog!" Ik wrijf even flink over mijn neus en hoor mezelf "hetzelfde" zeggen. Alsof die mensen een fijne dag hebben. Mij lijkt het geen aangename dag wanneer ik bij zoveel mensen staven naar binnen zou moeten duwen. Mensen die je vervloeken, mensen die je hand wegtrekken of duwen en mensen die sowieso absoluut niet meewerken. Dus chapeau voor de mensen in die witte pakken. Ze doen het toch maar even.
Dan parkeer ik mijn auto even en bel mijn man. Hij is er bijna. We spreken af dat hij me belt zodra hij klaar is. Tien minuten later is het zover. Zijn eerste woorden zijn "verschrikkelijk" en "terrible" op z'n Frans. Ook hij produceerde een klein geluid bij het keelwerk. De neus omschreef hij als het 'doorboren van zijn boomschors'. Wat dat precies betekent weet ik niet, maar ik begreep hem gek genoeg wel.
Nu, zondag 6 december, heeft hij de uitslag binnen: negatief. Ik wacht nog geduldig af terwijl ik toch echt 15 minuten eerder die test heb laten afnemen dan hij. Op dezelfde locatie. Dat zegt dus niks.
En of je het nu wilt geloven of niet, ik krijg as we speak (write) de uitslag binnen. Ik ga naar de site en log in met mijn DigiD. Jeetje, wat blijft dit toch ontzettend spannend. Ik scan de woorden. Negatief. NEGATIEF! Dat lucht op. Terug naar de orde van de dag.
Reactie plaatsen
Reacties