Het is niet de eerste keer. Maar we zijn nu zover dat we er toch iets mee moeten.
We hebben de enorme luxe dat onze jongste zoon uitslaapt. Maar dan ook echt uitslaapt. Vaak wordt hij rond een uur of 9:30 wakker. Of rond 10:00. En er zijn dagen dat hij makkelijk de 10:30 aanstipt. “Leggen jullie hem dan zo laat in bed?”, vragen mensen ons weleens. Nee, vaak gaat hij tussen 19:00 en 19:30 slapen. Overdag slaapt hij dan vaak ook nog van 13:30 tot 17:00. Je hoort ons niet klagen, dat begrijp je.
Onze oudste zoon is sinds een half jaar genezen van zijn middagslaapje. Dat was even wennen, want hoe relaxed is het om even mee te dutten met de kinderen. In de ochtend is onze oudste zoon vaak rond 06:30/07:00 wakker. Het kan erger, het kan ook een stuk beter. Door middel van een ideale wekker -een konijntje dat buiten speelt, licht op wanneer hij uit bed mag- kunnen we het rekken tot 07:00. Dan komt hij naar onze kamer en mag hij even op de IPad. Zo ook op eerste kerstdag. Na eventjes op het scherm te hebben gezeten, komt hij terug naar onze slaapkamer. Ik zie dat mijn man nog diep slaapt -of doet alsof- en het aan mij overlaat. Terecht, want het is “mijn beurt” deze ochtend. Omdat het kerst is, en ik me kan herinneren hoe leuk ik dit zelf vroeger vond, vertel ik onze oudste dat hij naar beneden mag. Lekker spelen met al zijn speelgoed. Hij is blij, want ik vang een kleine “yes” op. Na een tijdje komt hij weer naar boven, alleen in zijn hemd en onderbroek. Ik vraag hem waarom hij zijn pyjama uit heeft gedaan, iets wat me overigens verbaast, aangezien dat hem ‘s avonds met zijn kleding zogenaamd niet altijd lijkt te lukken om maar zolang mogelijk te rekken. Ik krijg een wat verwaande zucht met daarna het antwoord; “Ja, omdat ik op dansles ben”. Hij zit sinds een paar maanden op dansles, uiteraard bij mijn eigen dansstudio. Hij is dol op zijn juf -nee, dat ben ik niet zelf- en op het dansen an sich. Ik vind het fantastisch om te horen dat hij zo in zijn eigen fantasie is opgegaan, en beneden een hele dansles heeft gevolgd. Ondertussen zijn mijn ogen gewend aan het licht en valt me, buiten het ontbreken van zijn pyjama, nog iets op. Rond zijn mond is het vies. Ik zie iets wat donker van kleur is. Ik schiet rechtop. “Meneer, heb jij iets gegeten?”, vraag ik hem. “Nee, ik heb geen snoepje op”, luidt zijn antwoord. Hij verraadt zich hier direct mee. Aha, snoep dus. Ik trek mijn ochtendjas aan en loop achter hem de trap af. Eenmaal beneden zie ik zijn pyjama op de salontafel liggen. Alle knoopjes zijn open. Pff ja ja, ineens een volleerd knoopjes-openmaker. Op de bank zie ik kruimels liggen met daarnaast een berg winegum beertjes. “De zak ligt in de prullenbak, mama”. Oké, hij heeft dus die zak op z’n kop gehouden, wat beertjes op zitten eten en bij de verpakking gedacht, dit is niet eetbaar dus dit mieter ik weg. “Heb je nog meer gegeten?”, vraag ik hem. “Ik heb geen ster op”. Hm. Ik loop naar onze voorraadkast en zie een eetstoel staan. De smiecht is slim. Zo kan hij bij de hogere planken. Ik zie de Tupperware-bak met kerstkoekjes staan. Zorgvuldig teruggezet op de plank om geen sporen achter te laten. Echter begaat hij 1 grote fout; het deksel ligt 1 plank lager. Betrapt! Dat verklaart de bruine kleur om zijn lippen. Chocolade! Ik duw hem de kruimeldief in zijn handen en verzoek hem vriendelijk doch dringend de kruimels op de bank op te zuigen. Ik ben boos. De berg beertjes stop ik in een bakje en zet ik op de hoogste plank in de kast. Evenals de koekjes. Evenals de.. Tja, geen beginnen aan. Overal ligt eten. Misschien een nieuwe deur plaatsen met 4 sloten er op.
Mijn zoon vindt dat hij even in de hoek moet staan. En dat doet hij, zonder opdracht van zijn moeder. Ik bespeur een beetje schaamte in zijn ogen. Ik speel wat boos maar van binnen onderdruk ik een lachje. Een slimme maar ondeugende jongen.
Ach, dit doen vast meer kleuters. Toch?
Reactie plaatsen
Reacties