Coronakilo’s. Ik gok dat veel mensen dit herkennen. Lekker eten, wat chips hier, een kaasstengel daar, ‘support your plaatselijke snackbar’: Ik geef er gehoor aan. Aan de andere kant; groepslessen die momenteel stil liggen, sportscholen die dicht zijn..
Dus zijn we op onszelf aangewezen. We wandelen wat af in Nederland. Zoveel zelfs, dat we worden opgeroepen niet meer naar populaire wandelplekken te komen zoals De Loonse en Drunense Duinen. Ik probeer toch wel 3 keer in de week te wandelen. En dat kan ook gewoon op niet-populaire wandelplekken. Toegegeven, het loopt wat minder gezellig tussen al die huizen door, maar ik houd mezelf in ieder geval in beweging. Samen met mijn moeder, mijn zus, een vriendin, mijn gezin, ik wandel wat af. Het echt thuissporten is wat verwaterd de afgelopen weken..-kom op, eerlijk zijn- oké, maanden. Gisteren had ik de motivatie weer te pakken.
Stop.
Dit motivatie-moment moet je dus nooit aan je voorbij laten gaan. Aanpakken dat gevoel! NU! En dat deed ik. Sportlegging aan, sportmat uitrollen, elastieken uit de kast pakken -het stoflaagje er eerst afkloppen-, oefeningen doornemen en GO! Niets hield me nog tegen. Oefening 1 gaat goed; de ‘bodyweight box squat’. Appeltje eitje. En door. Oefening 2: ‘Heel slides’. Ik prepareer mezelf op de sportmat. Daar gaan we. Ik sluit mijn ogen om mijn focus goed op mijn ademhaling te kunnen leggen, voor die diastase weet je wel. Jeetje, wat is deze oefening ontzettend zwaar!
Oh wacht, er zit een dreumes op mijn gezicht. Vandaar. Mama ligt niet zo vaak plat op de grond, dus dit is HET moment om eens even te voelen hoe haar gezicht eigenlijk als ondergrond voelt. Als ik zijn lach mag geloven, voelt mijn ietwat door hem in elkaar gedeukte hoofd best lekker aan. Plotseling een gevaarte op mijn onderbuik. De kleuter heeft mama ook ontdekt. Hij ervaart dat mijn buik ook best als trampoline kan fungeren. Sporten met 2 koters, het is praktisch onmogelijk. Vooruit jongens, doe maar mee. We creëren met z’n drieën een nieuwe oefening. Sporten moet leuk zijn, dat helpt. Dit helpt inderdaad. Ze hebben de grootste lol. Veel meer dan lachspieren worden er vandaag vast niet getraind, maar dat is oké.
Een tijdje later maken ze “samen” een puzzel -lees; de oudste maakt de puzzel want die kan het niet aanzien hoe de jongste het luchtballon puzzelstuk in het gaatje van de trein probeert te proppen- en dus grijp ik direct mijn kans. Het lukt. Ik kan mijn oefeningen allemaal afronden. We storen elkaar niet. Niemand zit meer op iemand z’n gezicht én we hebben alle 3 een focus te pakken.
Conclusie: heb je kinderen? Maak je oefeningen gerust wat zwaarder door ze op je gezicht te zetten. Succes niet gegarandeerd. Een lach wel.
En met tieners in huis raad ik dit af.
Reactie plaatsen
Reacties