Blog #15 Mama's bongo's

Je ontkomt er niet aan: je kleuter ontdekt zijn lichaam. Hij stelt nog weinig vragen betreffende dat gekke hangding, maar kijken en voelen hoort erbij.
Niet alleen zijn eigen lichaam is een ontdekkingsreis. Mama zit anatomisch toch wat anders in elkaar en dat roept, uiteraard, wat vragen op.

Niet lang geleden lag ik in bad. Nou is dat absoluut geen uitzondering, aangezien ik een echt badmens ben. Ik was gesloopt na een lange dag alleen met de kinderen, die ook niet hun beste dag hadden, en voelde een enorme drang naar warmte en ‘mij-tijd’. Direct na het avondeten ben ik naar boven gegaan om me daar in de badkuip -met net iets te warm water en net iets teveel badschuim- te laten glijden. Heerlijk. In bad ben ik me nooit bewust van de tijd. Pas als ik er als een verschrompelde appel bij lig, weet ik dat er minstens een uur voorbij moet zijn gegaan. Die avond komt de aftakeling van de appel langzaam in zicht, wanneer ik mijn man en kinderen de trap op hoor komen. Bedtijd. Tijd voor mij om me zo uit het bad te hijsen. Ik hoor de deurklink al naar beneden gaan. Mijn oudste zoon komt als eerste de badkamer binnen. Hij ziet me liggen, duikt in de mand vol met badspeelgoed en knikkert een plastic vis in het water. Hij vindt het prachtig, ik doe alsof, aangezien de spetters me nogal abrupt uit mijn ‘zen momentje’ halen. Hierna komt de jongste binnen. Door de badrand die voor mijn neus zit een ietwat komisch gezicht, aangezien er alleen een klein hoofd lijkt binnen te komen vanaf mijn point of view. Ja hoor, ook hij duikt direct in de speelgoedmand. Hopla, ook het badboekje van Woezel en Pip wordt erbij gemieterd. Op zich geen ramp, maar die vis zwemt zijn eigen route en prikt momenteel akelig in mijn been, terwijl het boekje zich vastzuigt aan mijn bovenarm. Nadat ik heb aangegeven dat mama zo wel genoeg speelgoed heeft, begint mijn man met het poetsen van hun tanden. De oudste mag eerst even zelf aan de slag voordat zijn vader hem komt helpen. Hij staat met zijn tandenborstel in zijn mond naar me te staren. Ik volg zijn blik en kom uit op mijn borst. Ja hoor, daar komt in slowmotion een wijsvinger op me af. De vinger buigt af naar beneden. Voorzichtig prikt hij zijn vinger in mijn borst. Grappig, vindt hij. Een 2e keer een iets hardere prik. Hij kijkt geconcentreerd. Vervolgens wordt dat gekke kleine bolletje bovenop de borst ook bestudeerd, dit alles met datzelfde kleine wijsvingertje. “Hoe heet dat?”, vraagt hij nieuwsgierig. Ik vertel hem dat dit een tepel heet en dat hij die zelf ook heeft. Hij trekt zijn trui omhoog en grijnst, trots dat hij ze inderdaad ook bij zichzelf ziet. Ik vind het schattig en kijk hem liefdevol aan. Dat liefdevolle moment stopt abrupt wanneer hij mijn borsten blijkbaar ook als bongo’s ziet en er -behoorlijk ritmisch, dat wel- op begint te slaan. Hij giert het uit. Ik moet lachen. Dat ziet hij, en dat geeft reden genoeg om een trommelsolo weg te geven. “Nou hop, tandenpoetsen jij!”

En zo ontdekt hij steeds meer. Straks zal hij zich ervan bewust worden dat er bij mij geen gek hangding tussen mijn benen bungelt. De vragen zullen gaan komen; waarom heb jij dat niet? Hoe heet dat dan bij jou? En ik lees soms de meest bijzondere namen voor zowel de mannelijke als de vrouwelijke geslachtsdelen. Van pielemuis tot slurfje. Van poenie tot flamoes. Van koplampen tot McMuffins.

Ik vind het al snel wat ordinair allemaal. Wij hebben dus ook voor andere benamingen gekozen. Voordat ik dit vertel, een vraag voor jullie: Welk woord gebruikte jij vroeger? En heb je jouw kind(eren) hetzelfde woord aangeleerd?

Een tipje van de sluier: bongo’s wordt het bij ons in ieder geval niet.