Blog #16 Wie niet weg is, is gezien!

Poeh poeh, sjonge jonge. Wat een toestanden. Een avondklok, 1 persoon op bezoek én -het minst leuke- de kinderen gaan voorlopig nóg niet naar school..

Het elke dag samen zijn is een mooi gegeven. Je kinderen zien groeien en ontdekken is ontzettend mooi, maar soms ook even zoeken met 2 kleine bengeltjes.
Dus is het af en toe best een uitdaging hier thuis. Waarschijnlijk hebben meer huishoudens ondertussen spijt dat ze nooit behang hebben genomen. Want inderdaad, soms plak ik ze -het coronavirus, alle maatregelen én zelfs mijn kinderen- daar het liefst achter. En ja, dat zeg ik gewoon hardop. Hier en daar gelukkig een kleine afleiding met het ‘huiswerk’ van mijn oudste zoon. Die ging tenslotte al 2 hele dagen naar school voordat we weer werden opgesloten. Maar goed, er zijn ouders die én werken én voor docent spelen. Respect. Ik zit ongeveer al 10 maanden werkloos thuis. Dus ik heb “alle tijd” voor mijn kinderen. Dat klopt. En dat kan heel mooi en fijn zijn. Maar het maakt het leven wat mij betreft niet persé heel uitdagend. Ja, uitdagend in de zin dat je ze elke dag weer opnieuw moet zien te vermaken. Zeven uur achter elkaar op de IPad is makkelijk, maar niet heel verantwoord. Dus spelen we hier onder andere veel verstoppertje. We verstoppen onszelf, maar ook papiertjes met nummertjes erop. Of nou ja, verstoppen.. Mijn oudste zoon heeft 3 ‘verstop-technieken’:
1. Hij verstopt de papiertjes op exact dezelfde plek als mama zojuist heeft gedaan.
2. Hij legt er 5 bij elkaar, gewoon pontificaal op de speeltafel.
3. Hij denkt dat ik het niet voel wanneer ik met mijn ogen dicht zit te wachten en een stuk papier op mijn bovenbeen gelegd krijg.

En van mij wordt dan verwacht dat ik zoek. Echt zoek. En als het naar zijn zin te lang duurt, word ik aan mijn arm meegetrokken naar het betreffende papiertje. En soms heeft hij zelfs zó weinig geduld, dat de verstopplek wordt verraden; “kijk mama, op dat boek”. Bedankt jongen. En dat terwijl ik zo mijn best deed om juist te doen alsof ik het papiertje niet direct zag. Om de spanning erin te houden. Maar hij wil geen spanning. Hij wil wil zo snel mogelijk het doel bereiken: vinden.

Met onze jongste spelen we ook verstoppertje. Bumba, een klein poppetje dat geluid maakt, wordt door ons ergens verstopt. We pakken de makkelijkste plekken; achter de plant, op de vensterbank, op de tafel. En toch presteert hij het om er soms 10 minuten over te doen. En wij maar luisteren naar de enge geluiden die het poppetje produceert -stel je nu voor dat je een ballon met helium naar binnen zuigt en daarna de volgende woorden uitspreekt:- “hallo, kiwi kiwi, joehoe, koekoek”. Dat dus.
En dan duren 10 minuten lang. Best een beetje spooky. Uit zo’n klein poppetje. Brr. Maar goed. De kreten die mijn jongste zoon uitstoot zoals “huh” of “hè” in combinatie met zijn vragende gebaren zijn dan weer aandoenlijk en maken het de moeite waard.

Wanneer we onszelf gaan verstoppen hebben we niet zoveel keus. Achter het gordijn, in de voorraadkast en onder de tafel zijn de meest gangbare plekken. Mijn zoon past nog onder het computer- en speeltafeltje, dus die heeft nog meer keus dan ik. Ik steek namelijk achter elk voorwerp uit.
De kracht zit hem in de herhaling. Voor hem dan. Het maakt niet uit of ik 10 keer na elkaar achter het gordijn “verstopt” sta, hij vindt het prachtig. En als ik hem moet zoeken, komt hij vaak al zelf binnen no time tevoorschijn. Hij kan de spanning blijkbaar nog niet aan.

Mijn kinderen. Het mooiste en meest kostbare bezit. Het blijft echter nog steeds zoeken naar “mij-tijd” in deze gekke periode.
Dus moet ik creatief zijn.
Misschien moet ik zorgen voor meer variatie. Misschien laat ik ze een keer boven verstoppen. Ik zoek ze dan onder het genot van wat chips.
En een drankje.
Zittend.
Op de bank.

Wie niet weg is, is gezien.