Laatst kwam ik op onze harde schijf wat oude foto’s tegen. Ik schrok me rot!
Ik zag daar een een mega slank lichaam met mijn hoofd erop.
Inderdaad, we zijn nu jaren verder.
Inderdaad, we zijn nu 2 zwangerschappen inclusief opgerekt buikhuid verder.
Inderdaad, we zijn nu 2 lockdowns en 5 coronakilo’s verder.
Ik heb genoeg redenen waarom mijn lichaam nu anders is dan op die oude foto’s. Feit blijft dat het confronterend is om te zien. Die armpjes, dat gezicht, die billen in dat strakke jurkje.. Ik zou er nu een moord voor doen. En ik denk dat veel vrouwen het herkennen wanneer ik zeg dat ik destijds niet genoeg heb genoten van dat goddelijke lichaam. Het was gewoon zo. En tja, als ik toen een glazen bol had en kon zien dat ik daar als huidige 32 jarige iets minder goed in zou passen, had ik het waarschijnlijk nog steeds niet anders gedaan. Bij mijn tweede zwangerschap had ik last van cravings. Ik kon de hele dag blijven eten. Destijds nog onder het mom: nu mag het. Hallo, ik ben zwanger, ik heb het zwaar, ik voed nóg iemand, dus let’s go. Eten. Eten. Jammie. Eten. Alles ging erin. Dik zou ik toch wel worden de komende maanden. Ik had mijn eigen toestemming te pakken.
En nu is de jongste 1,5 jaar. En dat ik destijds behoorlijk wat heb gegeten, heb ik reeds geweten. De chipszakken van 2 jaar geleden hangen nog op mijn bovenbenen en om mijn billen zitten nog wat restjes chocola. Dus ben ik dit jaar gestart met koolhydraatarm eten. En met mij mijn hele gezin. We hanteren gerechten uit het book ‘Intermittent Fasting’ van de Foodsisters. Officieel hoor je dan in een kader van 8 uur te eten en de overige 16 uur te vasten. Leuk, maar met 2 jonge kinderen heb ik dat een week volgehouden. Ik snakte in de ochtend naar voedsel aangezien de kotertjes om 10:00 al flink wat energie uit me hadden gezogen. Maar goed, na een week was ik wel 1,5 kilo kwijt. Daarna ben ik weer gewoon gaan ontbijten maar we bleven koolhydraatarm eten. Ook bij de kinderen gaan die gerechten er in als koek, dus dat is mooi.
Tussendoor een online feestje gehad van een vriendin die haar gasten keurig had verzorgd met een borreltas voor thuis. Flesje wijn, zakje chips, zakje popcorn, Flügel -Let the Duck out, Let the calorieën in- en een Twix. Maar dat mocht ik allemaal eten en drinken van mezelf. Af en toe flink cheaten. Dan houd je het beter vol zeggen ze weleens. En dat klopt. De volgende dagen weer wat strenger en hoppa, die tweede week nog eens -bijna- 1,5 kilo eraf.
De derde week diëten brak aan. Maar toen.
Buikpijn. Krampen. Ongesteld. En daar ging ik. Ik kon het simpelweg niet opbrengen. Overdag gaat het goed. Maar die avonden. Zo stil als het buiten is door de avondklok, zo’n lawaai maak ik binnen door het ritselen van zakken met chips. Kak. Dat gaat niet goed. Dus heb ik in die ‘Rode Zee week’ besloten niet meer te diëten wanneer ik mij in die -niet aangename- periode bevind. Als mijn navel kon praten had ik hele dagen een stemmetje gehoord dat om ongezond eten vraagt. Mijn lichaam schreeuwt dan gewoon om suikers. De weegschaal vermijd ik nu even. Of -voor de trouwe kijkers- zoals Els uit het Big Brotherhuis zeggen: “Ik loop het liefst met een grote boog om die meneer heen”.
Maar nu is het 1 februari en het bloed is weer getemd. Dus daar gaan we weer. We gaan weer voor gezond. We gaan weer thuissporten deze week. We gaan weer voor mijn vriendinnen de ‘Foodsisters’. We gaan weer voor koolhydraatarm.
Maar bovenal, en waarschijnlijk niet geheel realistisch, gaan we weer voor dat goddelijke lichaam op de harde schijf.
Reactie plaatsen
Reacties