Blog #19 Sneeuw

We wisten het allemaal al. Nederland zou bedolven gaan worden onder een -misschien wel 20 of zelfs 30 cm- dik pak sneeuw. Eerst zien, dan geloven.

Zaterdagnacht begon het. Tijdens ons avondje online escapen met mijn zus, onze zwager en best friend, begon het al met sneeuwen. Het blijft een wonderlijk gebeuren. Altijd als het sneeuwt, zie ik mezelf in de badkamer van mijn ouderlijk huis in Drunen staan. Recht tegenover ons stond een lantaarnpaal. Ik kon daar uren uit het raam kijken naar de dikke sneeuwvlokken die in dat kunstlicht naar beneden dwarrelden. Met gemak verandert de wereld plots in een sprookje. Een onherkenbare wereld. Alles oogt vredig en de kinderen kunnen vaak niet slapen van opwinding, wetende dat ze morgen in die witte deken mogen spelen. En zo werkte dat ook bij mij. Stiekem uit bed om de sneeuw te bewonderen. Ik werd rustig van het kijken naar de neerslag. En nu heb ik zelf kinderen. Ze waren al in diepe slaap toen de sneeuw viel. Dus geen stiekeme acties vanuit hen om naar de sneeuw te gaan kijken. Des te groter de verrassing de volgende morgen. En dat was het.

Mijn man draait boven de jaloezieën open en onze oudste zoon roept mega enthousiast: “sneeuw!”. Hij wil het liefst nu, in zijn pyjama, naar buiten. Eerst even ontbijten om daarna beide kinderen dik in te pakken met 3 lagen kleding. De oudste nog een lekker warme ski broek aan en we zijn klaar om voetafdrukken achter te laten in die -nu nog onaangetaste- witte wereld. De oudste sprint naar buiten. De jongste daarentegen blijft op de drempel staan. Hij staart. Ik ga voor hem naar buiten en open mijn armen: “kom maar, ik help je wel”. Hij staart nog steeds en verzet geen stap. Ik besluit hem op te tillen. In mijn armen staart hij nog steeds. Best logisch. Vanuit het niets en zonder enige mentale voorbereiding, is het grasveld, de wipkip, het bankje en eigenlijk alles zo ver je kan kijken, bedekt door een witte deken. Weg. Spoorloos verdwenen. Foetsie. Dat doet vast wat met een éénjarige. En om het bizarre fenomeen nog een extra bizarre wending te geven, zetten je ouders je ook nog in een wasmand.

Ik had dus een slee besteld. Zo’n 3 dagen voor de sneeuw zou komen. Net als de rest van Nederland schijnbaar. Want de slee is nooit aangekomen. De bestelling werd gewoon zonder pardon geannuleerd. Uitverkocht. Op. Net zo foetsie als de wipkip. Dus moesten we creatief zijn. Mijn zus wees mij op het "wasmandslee' idee. En dat werkte eigenlijk verrassend goed. Twee kids zittend achter elkaar, touwtje eraan -aan de wasmand dan- en gaan met die banaan. Onze oudste zoon lacht. De jongste weet het niet zo goed. Het lijkt of hij niet wíl lachen maar het tegelijkertijd niet kan inhouden. Ik trek iets harder. En dan worden langzaam zijn eenzame voortandjes zichtbaar. De wasmand bevalt. De sneeuw bevalt. Zijn eerste echte sneeuw ervaring. Veilig tussen de benen van zijn grote broer geklemd.

Steeds meer kinderen op het hofje. Steeds meer sneeuwballen vliegen door de lucht. Gelach, zelfs geschater, vormt de scène in het prachtig witte decor. Alsof er niets aan de hand is. Alsof er even geen COVID-19 bestaat. En dat allemaal door die witte wereld. Het maakt ook míj gelukkig. Als een kind zo blij trek ik aan het touw van onze wasmandslee. We negeren de kou. Zijn weer helemaal in het hier en nu.

Eenmaal binnen maak ik door het raam foto’s en filmpjes van mijn man en oudste zoon. Het pleintje staat ondertussen vol met zowel kinderen als ouders. Het lijkt net een illustratie uit een kinderboek. Een bijna onrealistisch vrolijk beeld in deze gekke tijd. En dat beeld leg ik graag vast. En heel Facebook en Instagram met mij. Dit heeft Nederland verdiend. Een klein cadeautje uit de lucht zorgt voor nieuwe input. Voor nieuwe en positieve herinneringen. Voor schaterlachen. Voor nieuwe energie. Gewoon, voor geluk.

We moesten het eerst nog zien.
En nu geloven we het.
Bedankt sneeuw.