2021 is nu al een bijzonder jaar voor mij.
En dat, terwijl het pas 1,5 maand geleden is begonnen.
Op 7 februari lag er sneeuw. Véél sneeuw. Dit fenomeen is uitgebreid besproken in mijn vorige blog, dus de details kennen we al. Wel was het bijzonder. Het lijkt steeds méér bijzonder te worden in Nederland. Door de opwarming van de aarde zien we dit steeds meer als hoge uitzondering. Dus vind ik dat we intens moeten genieten van die 2 dagen sneeuwval in plaats van mopperen.
Kijk, ik was ook niet mega enthousiast. Maar dit kwam met name door het feit dat ik onze oudste zoon al blij had gemaakt met een dooie mus. Hij zou op maandag 8 februari tenslotte eindelijk weer naar school gaan. Maar op zondagavond kwam het bericht van school dat ze dicht zouden blijven. Is het niet door corona, is het door sneeuw..
Op 8 februari is er een belangrijke werkkeuze gemaakt. Na wat wikken en wegen ga ik helaas een mooie musicalvereniging verlaten. De positieve reden van deze situatie is dat ik een nieuwe musicalgroep mag gaan oprichten.
Na een jarenlange gekoesterde droom, is er deze week een nieuw “kindje” van mij geboren. Samen met een collega -een behoorlijk talentvolle muzikaal leider- ga ik de uitdaging aan. Nog nooit hadden we de tijd en ruimte om onze ‘droom’ te verwezenlijken. In 2010 studeerde ik af en ontstond dit plan. Ja, zolang werk ik dus al samen met deze collega, we voelen ons niet oud. Echter mocht ik dat jaar ook gaan toeren in de professionele musicalproductie “Hoe overleef ik mijn eerste zoen”. Die kans liet ik uiteraard niet liggen. Godzijdank, want dat is een ontzettend leerzaam jaar geworden. Ik kwam er een stuk zelfverzekerder uit, mede door de ervaren en fijne cast. Na deze tour kreeg ik nóg een kans: “Spangas Live”. Ook deze 1,5 jaar was een behoorlijk avontuur. Hoewel ik het toeren door heel Nederland fantastisch vond, brak het me ook op. Ongeveer elke verjaardag moest ik overslaan. Op feestdagen speelde ik vaak 2 of zelfs 3 shows. En langzaam kwam ik tot het besef dat ik mijn eigen vertrouwde sociale omgeving behoorlijk begon te missen.
Lang verhaal kort: ik wilde iets anders. Na 3 prachtige jaren in het professionele circuit, wilde ik vastigheid. Zekerheid. Dichtbij de mensen zijn waar ik om geef. Dus richtte ik in 2012 mijn eigen dansstudio ‘Double You Dance’ op. Een succes. Jarenlang verzorgde ik zelf alle lessen. De dansstudio groeide en op het juiste moment bood een collega haar diensten aan. Fijn, ze heeft ervaring en is prettig om mee samen te werken. Door wat lessen over te dragen, besefte ik hoe ontzettend moe ik eigenlijk was.
En toen. Ik raakte zwanger -yes!- en bleef dansles geven. Na een zware bevalling -spoedkeizersnede- snel weer aan de slag. Achteraf niet verstandig, maar dat is makkelijk praten. Iets meer dan 1,5 jaar later gelukkig voor de tweede keer zwanger. Ditmaal iets verstandiger geweest en eerder met zwangerschapsverlof gegaan. Mijn tijdelijke vervangster bleek niet zo tijdelijk. Het ging goed, zij vond het leuk en ze groeide in haar kwaliteiten. Na de tweede bevalling -één uit het boekje dit keer- weer snel aan het werk. Drie maanden later zat ik thuis. Pijn in zowel mijn lichaam als geest. Overspannen. De diastase en pijn in mijn bekken bij elke beweging hielpen niet mee. Shit. Nóg een collega erbij zoeken. En daarna nóg één. En daarna nog één. Ondertussen werken er 5 mensen bij Double You Dance. En als de corona voorbij is, 6. Stuk voor stuk personen die mijn passie en liefde voor de studio begrijpen en er alles aan doen om het zo goed mogelijk te laten verlopen. En ondanks dat het accepteren van de situatie tijd heeft gekost, ben ik nu blij. Trots. Vooral opgelucht. Ik ben me meer op het regisseren gaan storten. Een stuk aangenamer voor mijn lichaam en geest voor nu. Even geen 10 choreografieën maken in 2 dagen tijd. Na 8 jaar even rust. Oké, zoveel rust door corona had niet gehoeven, want níet kunnen werken vind ik helemaal verschrikkelijk.
Enfin, door wat veranderingen in zowel mijn zakelijk leven als die van mijn collega -die getalenteerde muzikaal leider die dit vast ook leest, dus ik zwaai even- kunnen we ons plan eindelijk realiseren. Spannend? Zeker. Enthousiast? Nóg meer dan zeker.
Op diezelfde 8 februari brachten we onze jongste zoon weer voor het eerst na 2 maanden naar het kinderdagverblijf. En als 2 maanden thuis zitten er al voor zorgt dat hij opnieuw moet wennen, is dat nu helemaal het geval aangezien hij die maandag óók direct de overstap maakte naar een groep met oudere kinderen. Nieuwe groep, nieuwe kinderen en nieuwe leidsters zorgden voor een dikke pruillip bij het afscheid. In de middag weigerde hij te slapen en in de avond was hij gesloopt. Gevolg: huilen en krijsen in bed. Dan maar wat warme melk in combinatie met flink knuffelen. Bij het terugleggen deed hij wederom een poging tot huilen en krijsen. Even doorbijten. Stilte. Tijd om al die nieuwe prikkels te gaan verwerken tijdens een goede nachtrust .
Op 9 februari beleefden we dus eigenlijk ook de eerste schooldag van mijn oudste zoon opnieuw. In december 2020 is hij er welgeteld 2 dagen geweest, dus dat was weer spannend. Ditmaal bracht mijn man hem weg. Onze zoon had er ontzettend veel zin in! Dat scheelde alles. Hij vroeg papa om samen hand in hand naar de juf te lopen. Maar helaas mogen ouders het schoolplein niet op. Na even overwegen en twijfelen, loopt mijn zoon helemaal zelf naar de juf. Hij kijkt om, zwaait naar zijn vader en stapt op zijn klasgenoten af. Fijn, dat kunnen we loslaten.
Veel nieuwe ontwikkelingen dus.
Hoewel we middenin februari zitten, voelt het of 2021 nu pas écht is begonnen.
Happy New Year?
Reactie plaatsen
Reacties