Afgelopen weekend was het zover. Mijn man en ik gingen een weekendje weg, zonder kinderen.
Het boeken van een hotel is in deze tijden iets omslachtiger dan vóór COVID-19. Niet alle hotels bieden een diner en/of ontbijt aan. Iets wat we wel graag wilden. We waren uit en dus zouden we onszelf echt even in de watten leggen tijdens deze pittige coronaperiode. Eindelijk hadden we een prachtig hotel te pakken in Eindhoven. De voorpret kon beginnen. Tot we 2 weken geleden een mail ontvingen dat dit hotel gesloten zou blijven wegens corona. Doei voorpret. Voor even dan.
We gingen weer op zoek naar een ander hotel. Normaliter combineren wij onze overnachting met leuke activiteiten zoals het bezoeken van musea, bioscoop, escape room, plaatselijke trekpleisters etc. Maar daar is de zure pruim weer; tante corona. Dus besloten we in de buurt te blijven en onze zoektocht echt te richten op de kamer zelf. Het in de buurt blijven lukte uitstekend: Hotel van der Valk Gilze-Tilburg it was!
Een kamer geboekt inclusief diner en ontbijt, een bubbelbad, een inloopdouche met regendouche én een los toilet. Wat wil een mens nog meer..-een coronavrij leven even meegerekend-. Wat keek ik ernaar uit om even weg te zijn. Weg van alle zorgen en even weg van thuis waar het meer dan een half jaar lang best druk was met die 2 schatten van kinderen om me heen. Just my husband and me. De kinderen hebben een feestweekend voor de boeg door deels bij mijn ouders en deels bij hun oom, tante en neefjes te zijn. De bofkonten. Kids gedropt en papa en mama zijn klaar om op te laden. Tabee! Na een half uur rijden komen we aan bij het hotel. Zodra we zijn ingecheckt, kunnen we onze kamer gaan bewonderen. Geen slechte keuze. De kamer is ruim en oogt goed schoon. Als ik iets haat -misschien een groot woord maar dan snap je mijn intentie- dan is het wel dat wanneer ik een hotelkamer betreed ik direct viezigheid zie. Denk hierbij aan schimmel in de badkamer, prullenbakjes die niet zijn leeggehaald of -misschien wel het ergste- haren op bed of op het sanitair van een vorige gast. Brr. Gelukkig niets van dat alles te vinden. We settelen ons en bestellen vast het avondeten. Een prima lijst om uit te kiezen. Daarna testen we het bubbelbad. Deze doet het goed. Daarna testen we de regendouche. Ook goedgekeurd. Tijd om ons avondeten op te halen. Mijn man loopt richting restaurant en ik maak onze hotelkamer gezellig door het neppe kaarsje aan te zetten, de radio op de tv in te schakelen en de wijn vast klaar te zetten. Tien minuten later zitten we tegenover elkaar te smullen van lekker eten. Even wanen we ons weer in een restaurant. En dan voel ik dat ik het mis, even lekker uit eten. Oók goed voor de mentale toestand: jezelf laten verwennen met goed voedsel. Na ons diner buiken we uit en genieten van ons uitzicht, een parkeerplaats. Niet het mooiste maar ach, iets met een gegeven paard en een bek.. Dan zie ik een man met een klein meisje aan de wandel. Ik gok dat ze 1 of 2 jaar is, want ze lijkt het lopen nog niet heel lang geleden ontdekt te hebben. Het volgende gemis begint: míjn kindjes. Verlang je soms zo naar de rust en stilte om je heen om vervolgens, wanneer je die rust hebt, de drukte van je kinderen direct weer op je verlanglijstje te zetten. Hoewel ik niet denk dat ik de drukte mis, maar gewoon die twee snoetjes. En dan kom ik tot de conclusie dat ik het heerlijk vind om weer naar ze te verlangen. Doordat ik ze nu al zó ontzettend lang dag in dag uit zie, heb ik ook lange tijd dit gevoel niet meer gehad. Ik hoefde niet te verlangen want ze waren tot nu elke dag bij me. Ik neem een slok wijn en geniet van dat verlangen. Dan kijk ik naar mijn man en zie hem ook genietend naar buiten kijken. Naar datzelfde kindje. We uiten naar elkaar dat we trots zijn op ons. Op ons gezin, op ons als ouders en op ons als partners. Voor veel huishoudens is het een verdomd pittige periode. Dan mag je jezelf en/of je geliefde best eens een schouderklopje geven.
Vervolgens spelen een potje ‘Tri-ominos’ -dat ik met verve win- om ons daarna klaar te maken voor de nacht. Sinds lange tijd voel ik weer even echt geluk. Ik ben blij met deze kostbare tijd samen.
De volgende dag gaan we lekker wandelen. We neuzen wat rond in een speelbos terwijl de 16 graden om ons heen hangt. Bofkonten die we zijn. In de middag even lunchen -onze restjes goed geregeld ontbijt- in het wandelbos in Tilburg. Het spontane idee ontstaat om even langs een vriend te gaan. Een uurtje later zitten we samen met hem in de 19 graden met een fles wijn buiten aan het water. Ook deze sociale spontaniteit heb ik gemist. Ik geniet van alle stralende gezichten die langskomen. De zon doet iedereen ontzettend goed, dat moge duidelijk zijn. Na een lange tijd bijkletsen moeten we weer langzaam richting huis. De wijn heeft me roezig gemaakt -lees: een beetje tipsy-. Het geef niks, we zijn uit.
Wanneer we weer in de auto zitten -voor de bezorgde types: mijn man rijdt- kijk ik terug op een heerlijk weekend.
Ik voelde de zon.
Ik kwam tot rust in een hotel.
Ik proefde weer verlangen.
Mijn batterij is weer vol.
Reactie plaatsen
Reacties