Ouder worden, part of life. En dat is mooi. Soms confronterend, maar bovenal mooi. Totdat je kind zich met dat ‘ouder worden’ gaat bemoeien.
Elke ochtend hebben we een redelijk vast ritueel voordat onze oudste zoon naar school gaat. Dat geeft zowel hem als ons de rust en gelegenheid om in de ochtend fatsoenlijk op te starten. En daar heeft de hele familie baat bij, met fatsoenlijk opstarten. Als de jongste naar het kinderdagverblijf gaat, moeten er tenslotte twee kids op tijd klaar staan en dat doen we liever zonder al teveel stress. Ik zeg niet dat ochtendstress nooit voorkomt bij ons thuis, want er zitten dagen tussen dat de oudste alles op zijn dooie gemak doet. “Kom, even je broek aan doen nu”. Maar nee, meneer prefereert momenteel het nabootsen van een hyperactieve dinosaurus die met zijn buik de bank aan het -een soort van- schuren is. En daar heb je mee te dealen om 08:00u ‘s ochtends. Het scheelt dat zijn school om 08:45u begint. Gevoelsmatig zit je dan toch net iets ruimer in je minuten hoewel dat zo natuurlijk niet werkt. Je gaat je toch gedragen naar de werkelijke tijd die je hebt. Enfin, in zijn tot nu toe prille schoolcarrière hebben we pas 1 keer echt hoeven te haasten en toen was hij alsnog gewoon op tijd. Precies op tijd, maar dat is ook op tijd. Maar die stress doet iets met een mens. Je raakt licht gefrustreerd en kunt minder hebben. En je gaat het zien. Bij mij uit zich dat in een fronsje tussen de wenkbrauwen. Als ik mijn tanden poets en mezelf soms in de spiegel zie, kijkt een woest persoon mij aan. Ik dwing mezelf dan om mijn wenkbrauwen te ontspannen. We hebben nog genoeg tijd. Niet stressen, nergens voor nodig. Het gebeurt zonder dat je het doorhebt. Als ik de tanden van mijn oudste zoon poets, gebeuren er schijnbaar ook dingen.
Ik weet dat ik een levendige mimiek heb. In mijn werk hoor ik dat vaker terug. Ik kan zo meeleven met een monoloog die met de juiste beleving gebracht wordt, een goed geïnterpreteerd zangstuk of een emotioneel uitgevoerde dans, dat mijn gezicht op dat moment een eigen leven gaat leiden. Mijn gelaat wringt zich dan in allerlei bochten waarvan ik zelf niet eens wist dat ik het kon. Ik heb foto’s die bewijzen dat ik het doe. Deze geschoten plaatjes zijn uiteraard niet de meest flatteuze, maar ik veroordeel het fenomeen niet. Ik kan me gewoon verliezen in deze kunstvorm. Maar dat ik ook meeleef tijdens het tandenpoetsen van mijn zoon, was me nog onbekend.
We hebben nog 5 minuten voor we moeten vertrekken naar school en we staan in de badkamer. Ik ben druk bezig wanneer zijn kleine wijsvinger naar mijn voorhoofd wijst: “Wat zijn dat?” Ik ga er vanuit dat er iets op mijn voorhoofd zit. “Wat zijn wat, schatje?” Ik zie hem bedenken hoe hij dit gaat benoemen. “Die lijnen op jouw hoofd”.
Het is eruit. Au. Pats. Boem. Zo in je snufferd. Lijnen op mijn hoofd. Ik moet lachen en een beetje huilen diep vanbinnen. We kijken samen in de spiegel. Ik vraag hem zijn wenkbrauwen omhoog te doen. Hij zoekt even hoe hij dit moet aansturen maar vindt dan de juiste motoriek. We constateren een minimale lijn in zijn voorhoofd. Ik brabbel iets over lachrimpels en ouder worden. Ouder worden.
Ik beschouw het maar als bijzonder dat je gezicht zo meeleeft met alle zorgen en blijdschap die een mens kan voelen. Als blanco en glad papier dat steeds meer verfrommeld raakt hoe langer je het bij je draagt. Met het verstrijken van tijd creëer je nieuwe inzichten en andere normen en waarden, zeker na het krijgen van kinderen. Het doet me niet zoveel, die fijne lijntjes. Of toch wel?
Diezelfde middag nog reinig ik mijn huid grondig om er vervolgens een masker op te smeren.
Fijne lijntjes, prima.
Kreukels en diepe groeven, nog even wachten.
Reactie plaatsen
Reacties