Nog niet zolang geleden schreef ik een blog over de sneeuw. We zijn een paar weken verder en ontvangen nu onze benodigde vitamine D. Welkom zon!
Het is lente. En de lente heeft er zin in. Alsof ze jaloers is op de winter die het is gelukt om ons dit jaar eindelijk weer te voorzien van een witte deken. Precies wat de mens van de winter verwacht. De sneeuwpret was groot. De schaatspret nog groter. Kinderen én volwassenen met de grootste glimlach op de gezichten. Dat kan ik ook, moet de lente gedacht hebben. We heten haar van harte welkom. En we zijn trots. Het lukt haar namelijk om de 23 graden aan te tikken in maart. Ze zal wel in een gekke bui zijn. En door die temperaturen krijg ik ook te maken met gekke buien.
De zon schijnt fel naar binnen, al kost het wat moeite door de ietwat viezige ramen. Rondom 5 december en kerst hebben we themastickers op onze ramen geplakt. Leuk, een dikke sfeerversterker. Echter laten de stickers wel een vage afdruk achter wanneer je ze er weer afhaalt. Daarbij kwam ook nog dat onze oudste zoon tegenwoordig zijn eigen naam kan schrijven en dit graag overal doet. Zo ook op het raam. Met spuug. Hij speelde destijds buiten in de laatste restjes sneeuw, toen ik hem plotseling voor het raam zag staan. Zijn wijsvinger rolde door zijn mond om vervolgens richting ons raam te gaan. Daar schreef hij de laatste letter van zijn naam trots op. Ik attendeerde hem erop dat dit niet zo fris was om te doen, maar zijn naam was correct en duidelijk geschreven. Heel zichtbaar vooral. Tot nu. Tot vandaag. Door de zon viel de naam nog meer op. Vieze vettige strepen werden goed zichtbaar. En ineens was daar de enorme drang om de ramen te gaan lappen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ken veel situaties en handelingen waar ik een voldaan gevoel van krijg, en ramen wassen is er daar duidelijk één van. Potjandorie, wat een fijn gevoel wanneer je klaar bent! Om dat gevoel te behouden, heb ik ooit in mijn leven besloten de ramen niet te vaak te wassen. Nee dat is niet waar. Onzin natuurlijk. Het is een excuus, want de klus zelf is best zwaar werk. Maar het resultaat is verbluffend. En de moeite waard. Dus met twee keer in het jaar ben ik al dik tevreden. En voordat mensen nu de vraag gaan stellen of ik ook even bij hen langs wil komen, hierbij mijn antwoord: nee. Wel voor een bakje koffie uiteraard, maar het wassen van de ramen mogen jullie zelf doen.
Ik zweet nog wat na van het harde werken wanneer ik opmerk dat de wasmachine klaar is. Lente, voor jou besluit ik de droogmolen uit de schuur te halen. You crazy girl! Nóg een huishoudelijke taak die me intens gelukkig kan maken. De was buiten ophangen. Die frisse wind die door de kleding waait.. Wat ga ik daar goed op, zeg! En alsof het nog niet genoeg is, durf ik er een tweede was in te gooien. Dolle boel. Wanneer de machine weer op volle toeren draait, hangt de eerste was te genieten in de zon. Het drogen gaat snel. De tweede was krijgt over niet al te lange tijd ook een portie zon.
Maar voordat het huishouden de overhand neemt, wil ik mezelf ook een portie zon gunnen. Ik plof op mijn tuinstoel en kijk tevreden rond. De schone was op links, schone ramen op rechts. Lente, stoute meid, bijna laat je me het hele terras aanvegen. Misschien straks. Nu dwing ik mezelf om even te blijven zitten, te luisteren naar de vogels, de zonnestralen te absorberen en vooral te genieten van dit moment. Hier en nu.
Lieve mensen, pak die zon.
5 uur lang of maar 1 minuut.
Pak die zon.
Reactie plaatsen
Reacties