Blog #26 Korte broekendrama

Sinds kort hebben wij iemand aangenomen om mee te helpen met de huishoudelijke taken. Soms is het tenslotte wat veel: wassen, strijken, stofzuigen, dweilen, poetsen, nog meer wassen en nog meer poetsen. Het was al langer een wens van mij, maar vind maar eens iemand die deze taken op de manier uitvoert zoals jij dat wilt. En daar gaat het nu dus mis.

Hoewel we dolblij zijn met de extra hulp, zijn we iets minder te spreken over de afwerking van bepaalde taken. Met een doekje over het tv-meubel aaien, is in mijn ogen niet poetsen. En als ik het dan toch op mijn heupen heb, moet het schoon. Grondig schoon. Hetzelfde geldt voor de was. Als er sokken naast de wasmachine vallen, verwacht je toch op zijn minst dat deze opgeraapt worden en ze vervolgens in de machine gestopt worden. Maar nee, zonder pardon wordt het deurtje al dichtgeduwd en liggen er een paar eenzame sokken op de grond te verlangen naar hun duopartner die wél in de machine zijn beland. Om nog maar te zwijgen over de kleine actieheldpop die vanuit het niets belangrijker wordt dan het opzuigen van stof en een miljoen broodkruimels. Een pop van de ‘MacDonnis’, zoals onze hulp dat noemt. Een goed gesprek tijdens een kop koffie zit er dus ook al niet in..

Zonder dollen. Onze oudste zoon is momenteel gek op het huishouden en helpt me het liefst met alles mee. Hij wordt zich er langzaam van bewust wat het allemaal inhoudt; “Moet jij nou alwéér stofzuigen?!”. Ja jongen, als jullie nou eens gewoon boven je bord zouden eten zou me dat enorm veel werk schelen. En tijd. Vooral tijd. Op een morgen gingen we samen de was opvouwen. Het was warm buiten, dus kon hij ondertussen mooi een korte broek aantrekken. Even snel aankleden en door met opvouwen was het plan. Mooi niet. Toen mijn zoon zijn broek over zijn knieën trok, begon hij vanuit het niets te huilen. Echt te huilen. Dikke tranen. Toen ik hem weer wat rustig had gekregen, vroeg ik wat het probleem nou toch was. Conclusie: zijn broek is volgens hem veel te klein. Ik trek de broek over zijn heupen, een klusje van niks. Past prima. Maar mijn zoon huilt nu nog harder, “De broek is wél te klein, want mijn benen steken helemaal uit!”
Vol verbazing kijk ik hem aan, houd mijn lach in, maar begrijp nu zijn “probleem”. Blijkbaar heeft hij door de herfst en winter het fenomeen ‘korte broek’ compleet verdrongen en begrijpt hij het hele principe niet meer. Een broek hoort de benen tenslotte te bedekken en niet boven de knie te stoppen. We lopen naar mijn man om te vragen of hij vandaag ook een korte broek aandoet. Dit is het geval en dat helpt. Dezelfde soort broek als papa aantrekken is blijkbaar cool. En dit hele ‘korte broekendrama’ heeft me 15 minuten gekost. Eerst maar eens ontbijten nu, daarna zien we wel weer verder. Resultaat: met z’n allen naar buiten met dit mooie weer om diezelfde avond, wanneer de kinderen gaan slapen, bijna over een mand met schone was heen te mieteren. Mijn zin in opvouwen is verdwenen, de mand wordt opzij geschoven en pas de volgende dag met tegenzin fatsoenlijk weggewerkt.

En zo is het nu geven en nemen tijdens de huishoudelijke taken. Hij ‘neemt’ mijn tijd en ik ‘geef’ hem een bewustwording betreffende schoonmaken en wat daar allemaal bij komt kijken. Een prima verhouding.