Blog #27 Leeuwin

“Schrijf je niet meer? Waarom ben je gestopt? De laatste blog is al erg lang geleden hè?”

Een kleine greep uit de vragen die ik de laatste tijd kreeg. Ontzettend leuk, want dat betekent dat jullie die verhaaltjes van mij toch maar mooi lezen en leuk genoeg vinden om ernaar te vragen. Het is inderdaad al een hele poos geleden dat ik een blog heb geschreven. De laatste staat op 18 april. Dat is een half jaar geleden! Een half jaar! Door Miss Corona lag vrijwel alles in 1 klap stil voor mij. En die emotie moest ik ergens kwijt. Schrijven was op dat moment het antwoord. Nu is alles weer opgestart en zit ik een stuk beter in mijn vel. De balans tussen werk, sociaal contact met mensen en mama zijn is weer terug. De angsten die ik heb ontwikkeld in de coronaperiode met de daarbij behorende paniekaanvallen zijn een stuk minder geworden. Er komt een dag dat ik hier uitgebreider over ga schrijven. Nu ben ik er gevoelsmatig nog niet helemaal klaar voor. Dat komt vast met de tijd.

Ondertussen wordt onze oudste zoon in december 5 jaar en is de jongste al 2 jaar en 4 maanden. Ze genieten overduidelijk van het vrijwel zorgeloze leven. Het kwijtraken van de Pokémonkaarten staat in de top 3 van grootste problemen voor onze oudste. Voor de jongste is het ontbreken van een ‘toettoet’ (lees: toetje) na het eten een first worldproblem. Alles is relatief zullen we maar zeggen. Het versterkt soms wel mijn verlangen om soms heel even, al is het maar voor één dag, weer dat zorgeloze kind te zijn. Wat er allemaal bij komt kijken als je ‘volwassen’ wordt.. Laat staan als je moeder wordt. ‘Welkom onvoorwaardelijke liefde en welkom nieuwe zorgen’. Ik heb mezelf al op hele nieuwe manieren leren kennen. Vorige week had ik mijn zoon opgehaald van school. Naast ons op de parkeerplaats staat een auto met een persoon achter het stuur. We stappen uit de auto en mijn zoon wil direct naar onze voordeur lopen. Echter besluit de persoon in de geparkeerde auto op dat moment zijn pook in z’n achteruit te zetten en langzaam naar achteren te rijden. Daar sta ik als moeder en zie het hele tafereel aan. In een split second schreeuw ik -correctie- krijs ik naar mijn kind. Ik roep zijn naam met een klank die ik werkelijk nog nooit uit mijn strot heb horen komen. Nu ben ik een afgestudeerd musicalperformer en heb ik de meeste klanken van mezelf al wel ontdekt, maar deze was nieuw. De techniek om op de juiste manier iets te roepen werd volledig losgelaten en voor een buitenstaander moet ik eruit hebben gezien als een opgefokte leeuwin die in slowmotion haar welpje wilde beschermen tegen groot gevaar op de Savanne. Mijn zoon kijkt me aan en loopt snel terug. Ik probeer me te herpakken en leg hem rustig uit dat mensen in auto’s je niet altijd goed kunnen zien. Even heb ik de angst dat ik mijn welpje een trauma voor het leven heb meegegeven maar als we aankomen op de stoep, huppelt hij vrolijk door naar de schommel die bij ons op het hofje in een boom hangt. Nothing on the hand buiten die 10 grijze haren die ik er waarschijnlijk in 8 seconden bij heb gekregen.

Laat mijn kinderen zich nog maar lekker lang zorgen maken over pokémonkaarten en toettoet. Die leeuw wordt vanzelf wel in ze aangewakkerd.