Onze oudste zoon wordt in december 5 jaar en persoonlijk vind ik deze leeftijd soms best ingewikkeld. Er komen bij deze leeftijd veel emoties kijken die in 5 minuten alle kanten op kunnen schieten. Ook krijgt mijn kind een hele duidelijke eigen mening -oké, dit juich ik ook enorm toe maar niet wanneer dit om de haverklap in de praktijk wordt gebracht- en soms kan hij gewoon simpelweg zeuren. Zeuren om niks. Mijn vraag: “Zet je de broodtrommel even op het aanrecht?” wordt meestal beantwoord met “Ik wil niet alles zelf doen.” Ook wordt er veel om snoepjes of appelsap gezeurd. Maar als we 1 ding hebben geleerd in het leven, is het wel om consequent te blijven. Chips of sap is helemáál lekker wanneer het bijzonder is. Wanneer ik mijn kinderen elke dag vol zou proppen met alles wat ze willen, kan ik het gejuich en de liefdevolle blikken wel vergeten. Nee, juist wanneer ze het wél mogen, is het fantastisch. “Het lijkt wel feest, mama!”. En denk nu niet bij het lezen van deze blog dat onze kids 1 keer in de maand iets lekkers krijgen. Ik vind gewoon niet dat ze elke dag koek en chips naar binnen hoeven te werken, welke ze dan ook nog wegspoelen met suikersapjes. Enfin, dat zeuren dus.
Tegenover dat zeuren staat dan weer het ontdekken van onze taal. I. Love. It.
Hoe vaak ik niet in een deuk lig om wat hij allemaal zegt. Of ik smelt van liefde. Of ik schaam me kapot, maar kan er later om lachen. Zo waren mijn kinderen laatst met stickers in de weer. Op deze stickers staan allemaal dieren afgebeeld. In een vredige sfeer zijn ze onze kast aan het beplakken. Vooruit dan. Tot ik wat gemopper hoor bij onze oudste. Stampvoetend komt hij naar me toe met de volgende klagende woorden betreffende zijn broertje: “Mama, hij heeft het paard afgetrokken en nu is ie kapot”. Ik begin te lachen wat mij uiteraard niet in dank wordt afgenomen. “Niet grappig!”
Op de achtergrond zie ik broertjelief staan met een halve paardensticker in zijn hand. First world problems natuurlijk.
Tijdens een dagje uit ziet de oudste 2 pauwen en roept enthousiast: “Héy dames!”
Of wanneer hij van oma een compliment krijgt -volgens hem een complimeet- dat hij de letter G al zo goed uitspreekt (daar had hij eerst wat moeite mee), geeft hij als reactie dat dit komt omdat “hij al zo’n grote mond heeft”. Nou, dat vind ik dus grappig. Net zoals dat we deze week vla met ‘slaproom’ aten. En tijdens de film The Lion King legt hij me uit dat de leeuwen nu gaan vechten met de heyana’s. Wisten jullie dat wij soms frietjes halen bij de McDonnis?
Deze ontwikkeling. Deze ontdekking. I can’t. Dat vind ik dus echt prachtig. De verrassende uitspraken en woorden waar hij soms mee komt. Dat maakt dat ik hem vaak wil fijnknijpen van liefde. Van geluk. Van trotsheid. Want de kleine man leert. En hij leert snel. Eigenlijk gaat de tijd gewoon heel snel. Te snel.
Maar ach, zolang hij de wereld ontdekt met zijn grappige vondsten op het gebied van taal, neem ik dat zeuren maar even voor lief.
Al vrees ik dat het nooit helemaal over zal gaan.
Reactie plaatsen
Reacties