In deze tijd laait het altijd weer even op: de pietendiscussie. Steeds minder pieten zijn volledig zwart en de meeste hebben nu enkel wat roetvegen op het gezicht gesmeerd. Ook de teksten van de liedjes zijn hier en daar aangepast. Mijn generatie zingt steevast de oude en dus ‘verkeerde’ teksten mee. Die zitten er zo ingeprent dat de aanpassing wat tijd kost. Mijn neefje helpt ons hier graag en vooral onbedoeld mee aan herinneren. Het woordje ‘knecht’ zingen we niet meer. Volgens mijn neefje ook niet trouwens: “Sinterklaasje, kom maar binnen met je snert”. Mijn oudste zoon heeft ook wat nieuwe en pikante vondsten: “Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan, hij brengt ons in Nicolaas..” Wij drinken niet veel alcohol thuis, maar toch zingt hij “Wie zat is krijgt lekkers”. Ach, het relativeert de discussie enigszins.
Vol enthousiasme zit hij elke avond klaar voor het Sinterklaasjournaal met “Duwertje Blok”. De avonturen van de gesloten kluisdeur en de verdwijning van Ozosnel worden op de voet gevolgd. Als ouders hebben wij de taak dit nauwlettend mee in de gaten te houden. Doordat ik vaak in de avond werk, zit hier het probleem. Dus laat ik mijn zoon de volgende dag een uitgebreid verslag brengen van het laatste nieuws.
Ook dat ‘schoentje zetten’ vind ik een ding. Tenslotte moeten de ‘pietenouders‘ er wel voor zorgen dat ze iets in huis halen voor dit gegeven. Door corona moet dit nu ook nog eens voor 20:00u gebeuren en daar zijn wij geen helden in. Gelukkig hebben we pepernoten in de voorraadkast die we wat in en rond de schoenen konden strooien als noodplan. Toen er eindelijk een echt cadeau in zat -geregeld door de lieve oppas- miste hij wel de pepernoten.. Zo zie je maar, een kind is snel tevreden. Maar toch geeft het ouders stress in deze tijd van het jaar. En dan heb ik het nog niet eens over de familiebijeenkomst: voor iedereen moeten er cadeaus geregeld worden, teveel gedichten en dan óók nog een surprise. Elk jaar begin ik er weer te laat aan. Duidelijk geen Ozosnel genen. Maar elk jaar krijg ik het toch weer voor elkaar. En ook elk jaar denk ik, waarom doen we dit onszelf aan. Tot het heerlijk avondje is gekomen en ik geniet van alle blije gezichten, de creatieve surprises en de komische gedichten. Daar moet ik het ook van hebben, die gedichten. Surprises maken is niet mijn ding met die twee linkerhanden. In mijn hoofd maak ik complete kunstwerken. Creaties waar de grootste creatievelingen verbaasd van zouden staan en “oooh’s en aaaah’s” bij zouden roepen. Bij het uiteindelijke resultaat moet ik altijd een beetje huilen. Dan lachen om mijn eigen waardeloze knutselwerk om vervolgens weer even te huilen.
Met de jaren heb ik het geaccepteerd. Mijn familie ook. Laat mij maar dichten. Teksten gaan me nou eenmaal veel makkelijker af dan knutselwerkjes maken.
Ik probeer dan ook als één van de laatsten mijn surprise te overhandigen aan mijn ‘getrokken lootje’. Door dat ene wijntje lijkt het dan hopelijk allemaal net iets mooier dan dat het in werkelijkheid is.
Wie zat is krijgt tenslotte lekkers.
Reactie plaatsen
Reacties