Blog #33 Turbulencia Valencia

Het is tweede kerstdag en ik zit in een vliegtuig.

Onze eigenlijke vakantie naar Limburg ging wederom niet door dit jaar. Zuur. Manlief had toen plots het geniale plan om de kids bij opa en oma in Zwolle onder te brengen zodat wij samen even 1 of 2 nachten in een hotel in Overijssel konden vertoeven. Er even samen tussenuit. Goed idee, leek mij. Die 1 of 2 nachten Overijssel werden er 3 in Valencia met daar achteraan nog een nacht in een hotel in Zwolle, aangezien we pas laat terug zouden komen. Gisteren nog samen kerst gevierd met mijn zus en haar gezin. Vandaag de laatste voorbereidingen getroffen voor onze stedentrip, maar ook alle spullen voor de kinderen ingepakt. Vier dagen bij opa en oma logeren, zorgt toch voor een complete volksverhuizing. Kleding, spelletjes, kleurboeken, speelgoed, luiers en wat al niet meer. Eerst de ‘wereldreis’ naar Zwolle gemaakt. Met een kind dat ongeveer elke 10 minuten vraagt hoelang deze reis nog duurt, is dit met recht een wereldreis. Tenminste, zo voelt het. Eindelijk aangekomen, maken we alles gereed voor de logeerpartij. Daarna nog even spelen en knuffelen. Dan is het moment daar: het afscheid. Ik probeer uiteraard heel nuchter over te komen zodat de kinderen alleen maar happy zijn wanneer we het huis verlaten. Vanbinnen voel ik het: een soort van onrustig gevoel. Een beetje verdriet, een beetje pijn met een klein scheutje schuldgevoel. Nee, niet nodig! De kids gaan het fantastisch hebben bij opa en oma. Niks aan de hand. Maar eenmaal in de trein naar Schiphol voel ik mijn neus prikkelen. Ik slik het weg en probeer te beseffen dat ik even mij-tijd ga hebben. Even weg met mijn man. Wat een rijkdom. Zo waardevol om dit zo nu en dan te doen. Aandacht voor elkaar, even geen papa en mama, maar man en vrouw. Geliefden. Samen naar de zon. De zon ja, want we zullen in de 20 graden terecht komen. Jaloers? Snap ik wel.

Waar niemand jaloers op hoeft te zijn, is die vliegreis. Wal-ge-lijk. Waar het precies vandaan komt, I don’t know. Hoe ouder ik word, hoe meer ik er tegenop begin te zien. De reis zal ongeveer 2 uur en 15 minuten duren. Het opstijgen gaat prima, nothing on the hand. Maar dan.. We zitten ongeveer een half uurtje in de lucht wanneer het vliegtuig licht begint te schokken. Niet veel later gaat het licht schokken over in iets minder licht schokken. Dan een *ping* geluidje: stoelriemen vast. Dan begint het vliegtuig steeds heviger te bewegen. Kak. Kak kak kak. Niet leuk. Angst. Ik grijp de hand van manlief, die me bijna beveelt te relaxen. Relaxen!? Deze man is crazy in z’n coconut. Voor mijn gevoel schudden we nu al een goed kwartier door de lucht. Ik voel me als een ijsklontje in een cocktailshaker. Ik probeer rustig te ademen, maar die mondkap werkt niet mee. Ik voel een traan uit mijn ooghoek sijpelen. Waarom moesten we zo nodig naar Valencia? Stelletje egoïsten.. Hier heb je jullie karma. Valencia, Pff. Wat is dit?? Waar heb ik last van? Ik vlieg al sinds mijn tweede levensjaar. Dat ik het een beetje spannend kan vinden à la, maar deze vorm van spanning is nieuw voor mij. Dan besef ik dat ik misschien gewoon heel moe ben, het afscheid van de kids wat heb weggestopt -überhaupt kinderen heb en daardoor alles wat spannender vind- én dat er nog wat menstruatiehormomen in de weg kunnen zitten. Dan lijkt het schudden plots wat minder te worden. Niet veel later de stem van de piloot. We vliegen met een Spaanse maatschappij dus ik hoor eerst Spaans gebrabbel: turbulencia, Paris, Toulouse, Valencia.. Oké, deze man vertelt ons schijnbaar iets over turbulentie, dat we momenteel boven Parijs vliegen, daarna richting Toulouse gaan en eindigen in Valencia. Dat laatste is momenteel mijn enige wens. Dan volgt hetzelfde verhaal in het engels. We hebben net wat turbulentie gehad -joh- wat kwam door de luchtstromingen. Hij verwacht over een half uur wederom dezelfde situatie. Noooooo. Ik probeer wat in een boek te lezen. Nul focus. Dan maar Candy Crush spelen (voor de mensen die mij al lang kennen en zich nu afvragen of ik dit nog steeds speel, hierbij het antwoord: ja. Level 3075 om precies te zijn).
Een kleine 20 minuten later voel ik weer wat beweging. Dat zijn geen 30 minuten later, pilootvriend. Ik zet me schrap en neem mezelf voor om te relativeren: zóveel vluchten, zóveel turbulentie en zó weinig gecrashte vliegtuigen om die reden. Precies nul zelfs. We schudden weer harder, het bekende *pling* geluidje klinkt weer en het teken ‘stoelriemen vast’ gaat weer branden. Toen besloot ik deze blog te schrijven. Ik schrijf alle angst van me af en kan me focussen. Gelukkig duurde deze ‘zelfde situatie’ wat korter dan z’n voorganger. Nog 30 minuten vliegen. We glijden nu keurig door de lucht, zonder geschud.

Momenteel voel ik het het vliegtuig zakken, in a good way. Ik geloof dat de daling is ingezet. Ik kus straks nog net de grond niet in Valencia. Vind me een watje of herken de angst, het is wat het is.

Zowel persoonlijk als in reisvorm blijf ik toch liever met twee voeten op de grond staan.
Maar goed, je moet wat als je iets van de wereld wilt zien.